Ο Φώτης είναι κοντά στα σαράντα, έχει μια καντίνα στο κέντρο της Αθήνας, την οποία τινάζει στον αέρα ο συνεργάτης του όταν μαθαίνει πως ο ιδιοκτήτης της πέφτει εκ συστήματος στο κρεβάτι με τη γυναίκα του, κάνει παρέα με μια πόρνη επί της οδού Φυλής από την Αλβανία που καταλήγει κακήν κακώς και προσπαθεί επί ματαίω να εκπορθήσει το φρούριο της γοητευτικής Ματίνας. Η τελευταία διατηρεί σοβαρό δεσμό με τον Ανδριανό Σωφρονίου, έναν διάσημο αθλητή, οικονομολόγο και προγραμματιστή υπολογιστών, που είναι επίσης λίαν επιτυχημένος επιχειρηματίας και ευρέως αναγνωρισμένος φιλάνθρωπος. Ο Φώτης μισεί τον Ανδριανό όχι μόνο για τη μεγάλη επιφάνεια της οικονομικής και κοινωνικής του δράσης, αλλά και εξαιτίας της άρνησης της Ματίνας να τον εγκαταλείψει για λογαριασμό του – κι ας έχουν ανταλλάξει οι δυο τους, η Ματίνα και ο Φώτης, μόνο μερικά ενθαρρυντικά λόγια συν κάποια βιαστικά ερωτικά χάδια στις μικρές ώρες της νυχτερινής διασκέδασης.
Ο κεντρικός χαρακτήρας στο καινούργιο μυθιστόρημα του Θανάση Χειμωνά είναι ένας ήρωας τυπικός για την πεζογραφία του: ασταθής και έρμαιο της τύχης ή των περιστάσεων, δυσκολεύεται, ακόμα και στα πρώτα βήματα της ωριμότητάς του, να φτιάξει μια βάση για την ταυτότητά του και να προσανατολιστεί σε ένα καθορισμένο φάσμα, προσδίδοντας χειροπιαστό περιεχόμενο στη ζωή του. Κινούμενος μέσα σε ένα ρευστό, σχεδόν άναρχο περιβάλλον, ο Φώτης ρευστοποιεί καθημερινά και ίδιος την ύπαρξή του, όντας υποχρεωμένος να μαζεύει κάθε τόσο από παντού τα ατάκτως ερριμμένα κομμάτια του. Υπό αυτή την έννοια, ο Ανδριανός αποτελεί τον απόλυτο και περίπου φυσικό ανταγωνιστή του: η τάξη έναντι της αταξίας, η ικανότητα, ο πλούτος και η δύναμη της δημιουργίας σε αντιπαράθεση με την απροθυμία, την πλήξη και την αβελτηρία, ο οργανωμένος λόγος σε σύγκρουση με την αφασία και το χάος. Ο Ανδριανός είναι ούτως ή άλλως ο «κύριος Τέλειος», όπως μας λέει και ο τίτλος του βιβλίου. Οσο για την τελειότητά του, μπορεί να εκκινεί από τη θεολογία του Αγίου Γρηγορίου Νύσσης και την έμφυτη ροπή της ψυχής προς το άριστο και να φτάνει μέχρι τις πολιτικές ρήσεις του Κομφούκιου για την εξίσωση της τελειότητας με την τόλμη, τη γενναιοφροσύνη και τη σταθερότητα, καθώς και μέχρι τον ρεαλιστικό συμβιβασμό του Στάινμπεκ ότι ακόμα και αν δεν είμαστε τέλειοι, αρκεί να είμαστε καλοί.
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tovima.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
