Το 1943, στα τέλη του χειμώνα, ο «υπουργός του θανάτου» Χάινριχ Χίμλερ, συνοδευόμενος από μια ομάδα ανώτερων αξιωματικών της Γκεστάπο, μετέβη αεροπορικώς σε ένα συγκεκριμένο στρατόπεδο της Πολωνίας. Αφού επιθεώρησε προσωπικώς τον γύρω χώρο, «πήγε και στάθηκε στο άνοιγμα μιας τάφρου και επί πολλή ώρα κοιτούσε μέσα σιωπηλός». Οι υπόλοιποι, όσοι τον συνόδευαν, στέκονταν απόμερα και τον περίμεναν. Σε τι ακριβώς είχε στυλώσει εκείνος το βλέμμα του; Σε έναν «κολοσσιαίο τάφο που ήταν ήδη μισογεμάτος πτώματα».
Λοιπόν, ήταν κάπως αναστατωμένος, για να μην πούμε σφόδρα προβληματισμένος, ο διαβόητος ναζιστής. Οχι με τα ίδια τα πτώματα, αλίμονο, αλλά με τη χρονοβόρα διαδικασία της καύσης τους σε αυτοσχέδιους φούρνους. Η καύση των πτωμάτων, των εκατοντάδων χιλιάδων πτωμάτων, μια αποστολή «εξαιρετικά δύσκολη και βαριά» από ένα σημείο και μετά, δεν προχωρούσε με γρήγορους ρυθμούς στην Τρεμπλίνκα, στην «πιο μεγάλη φάμπρικα στον όμιλο επιχειρήσεων του Χίμλερ», εξ ου και ακολούθησαν, από πλευράς του, εντολές επιτακτικές προς πάσα κατεύθυνση.
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tovima.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
