Στο κέντρο όλων υπάρχει η Αλμα

ίναι θεατρικό, είναι προσωπικό ημερολόγιο, είναι δυστοπικό φανταστικό αφήγημα; Ο τρόπος με τον οποίο ο Χρήστος Χρυσόπουλος επιλέγει να εκφράσει την πρόσφατη εμπειρία του της πατρότητας συνιστά ένα πολύ ενδιαφέρον και γοητευτικό κείμενο που εμπεριέχει ποικίλους τρόπους λογοτεχνικής έκφρασης μέσα σε ένα ποιητικό κέλυφος.

Αυλαία. Βλέπουμε μια Μονάδα που έχει ενταχθεί στη μαιευτική πτέρυγα ενός νοσοκομείου ως υγειονομικό πείραμα. Την αποτελούν έξι διαμερίσματα οργανωμένα με τρόπο που συνιστά ένα πανοπτικό σύστημα. Οι πόρτες των διαμερισμάτων είναι ανοιχτές, νοσοκόμοι και γιατροί δεν υπάρχουν. Καθένας ζει μόνος. Τρόφιμοι, ασθενείς, απόκληροι, άνθρωποι κοντά στον θάνατο; Η γυναίκα με τη συλλογή από δίσκους και μεμοραμπίλια που δεν ενδιαφέρεται για ευταξία και προσωπική υγιεινή. Η Αλίκη, με το κόκκινο φορεματάκι, που έκανε στον πατέρα της πριν πεθάνει δύο ενέσεις ηρωίνης κάθε μέρα. Εκείνος που γεννήθηκε ένα μεσημέρι στην άμμο και μεγάλωσε χωρίς τους γονείς του. Ζουν μόνοι, ένα μπαλέτο σκιών. «Θυμίζουν κομπάρσους. Τα πάντα εκεί μοιάζουν ψεύτικα. Θεατρικά. Οι τοίχοι είναι χάρτινοι». Οι ένοικοι της Μονάδας παραμένουν αθέατοι από το υπόλοιπο νοσοκομείο, ο καθένας τους και μία ιστορία. Ωσπου ένας Επισκέπτης ανοίγει μια πόρτα και περνά σε έναν θάλαμο τοκετού. Μια γυναίκα μόνη γεννάει την κόρη της. Τη λένε Αλμα, ψυχή. Ο Επισκέπτης με το παιδί στα χέρια μπαίνει στη Μονάδα. Το υποδέχονται όπως υποδέχεται κανείς έναν άγγελο. Εκτοτε οι τρόφιμοι ζουν μόνο για την Αλμα. Ο χρόνος έχει αλλάξει ροή από τότε που η Αλμα μπήκε στη Μονάδα. Τρέφεται με την αγάπη τους και εκείνη τους επιστρέφει ζωή. Δεν θα είναι ποτέ ξανά μόνοι. Ενα παιδί κόβει τον χρόνο της ζωής των ενηλίκων μονοκόμματα στα δύο και αλλάζει για πάντα τον κόσμο γύρω τους. Αυτό το κατακλυσμικό γεγονός ψηλαφεί ο Χρυσόπουλος, έχοντας διασχίσει το σουρεαλιστικό τοπίο του κύκλου της ζωής, με τη γνωστή μεν κατάληξη, που την αποσβολώνει το θαύμα της νέας ζωής.