Με το δεύτερο πεζογραφικό του βιβλίο ο Τάκης Καμπύλης έρχεται να επιβεβαιώσει αυτό που ήταν ήδη ξεκάθαρο από το μυθιστόρημά του Γίγαντες και φασόλια: το εστιασμένο ενδιαφέρον για τα προβλήματα που καθορίζουν επιτακτικά τον δημόσιο βίο. Το μυθιστόρημα του Καμπύλη ξεκινά ως αναπεπταμένη πολιτικοκοινωνική δυστοπία για την Αθήνα της οικονομικής κρίσης, για να μετασχηματιστεί ακολούθως σε ιστορικό μυθιστόρημα σχετικά με τη γέννηση και την πορεία του ελληνικού (και όχι μόνον) αναρχισμού από το τέλος του 19ου αιώνα μέχρι και τις ημέρες μας.
Με την τωρινή νουβέλα του ο συγγραφέας κάνει λόγο για την υγειονομική κρίση σε στενή διαπλοκή με την κρίση της οικονομίας, χωρίς στο μεταξύ να έχουν εξαλειφθεί μέχρι και τώρα κάποια από τα βαθύτερα χαρακτηριστικά της τελευταίας. Σημαίνει άραγε αυτό πως ο Καμπύλης τείνει να παγιωθεί ως ένας μυθοπλάστης της επικαιρότητας, που αρπάζεται από τις αιχμές της για να δώσει υπόσταση στο λογοτεχνικό υλικό του; Το ακριβώς αντίθετο, θα έλεγα. Η επικαιρότητα αποτελεί στο μυθιστόρημά του την αφορμή (ή έστω ένα ζωτικό έρμα) για να αναπτυχθεί εις βάθος η ευάλωτη σχέση της δημοκρατίας με τη βία και την τρομοκρατία (εξ ου και η αναφορά στον Σίνκλερ Λιούις και το γραμμένο το 1935 μυθιστόρημα Δεν γίνονται αυτά εδώ). Στα Γενικά συμπτώματα πάλι, η πανδημία και όλα τα παρεπόμενά της (από τον πανικό του θανάτου και την ποικιλότροπη δυσφορία για τα μέτρα άμεσης και έμμεσης προφύλαξης μέχρι την ελπίδα για το εμβόλιο και την άρνηση των κινδύνων του ιού) μετατρέπονται, μαζί με την τραπεζική αναλγησία απέναντι στους αδύναμους και στους παραμερισμένους, σε όχημα όχι τόσο για την κοινωνική και ψυχολογική διασύνδεση των δύο διαδοχικών κρίσεων όσο για τα αδιέξοδα που ανακύπτουν εξαιτίας αυτής της σύνδεσης στο επίπεδο της καθημερινής ύπαρξης, αλλά και της ηθικής επιβίωσης.
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Έχετε ήδη συνδρομή;Μπορείτε να συνδεθείτε από εδω
Είσοδος
