Με το πρώτο του βιβλίο ο Γιάννης Τσίρμπας (γεν. 1974) επιβεβαίωσε ότι η κρίση καθ’ εαυτή δεν αποτέλεσε απαγορευτικό μέγεθος για τη λογοτεχνία. Με γρήγορους ρυθμούς, πυκνή δράση και έκτυπα αφηγηματικά πρόσωπα, ο συγγραφέας εικονογράφησε στη νουβέλα του Η Βικτώρια δεν υπάρχει (2013) ένα εσωτερικό χρονικό της κρίσης, υποδεικνύοντας το πώς η εξωτερική καταστροφή διαβρώνει και τρώει το μεδούλι της ψυχής, για να στείλει περίπατο και τα τελευταία υπολείμματα ακεραιότητας, σ’ έναν κόσμο όπου το εσωτερικό ξαναγίνεται εξωτερικό διά μέσου του τοπίου της πόλης.
Θέμα του Τσίρμπα στη δεύτερη – και πλέον καθοριστική – πεζογραφική του προσπάθεια είναι ο έρωτας σε ένα ευρύ ηλικιακό φάσμα: από τα μαθητικά και τα νεανικά χρόνια μέχρι την πρώτη ωριμότητα. Η θεματική δεν έχει την παραμικρή σχέση με το Η Βικτώρια δεν υπάρχει, αλλά ο Τσίρμπας παραμένει τόσο εστιασμένος και συνεκτικός όσο αποδείχθηκε και στο ξεκίνημά του. Με δύο κομμάτια που σαφώς ξεχωρίζουν, τους «Χάρτες» και το «Σύννεφο» (δεν είναι ίσως τυχαίο πως με αυτά ανοίγει και κλείνει η συλλογή), το ένα με μια ρομποτική σκούπα η οποία χώνει τη μουσούδα της σε όλα τα ξεχασμένα ίχνη των παλαιών ερωτικών επαφών, το άλλο με μια ερωτική ιστορία από τα χρόνια του Δημοτικού, ο διηγηματογράφος προαναγγέλλει και ολοκληρώνει το σύνολο του φάσματος το οποίο περιέχεται στις ενδιάμεσες σελίδες.
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tovima.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
