Ελληνοκεντρικός, εστέτ, ρομαντικά προδιατεθειμένος, αλλά και απροσάρμοστο, απρόβλεπτο και ανοιχτά προκλητικό πνεύμα, με αρχοντική βυζαντινή (εκ Κρήτης) καταγωγή και με ανολοκλήρωτες σπουδές Ιατρικής στην Αθήνα και στο Παρίσι, καθώς και με διαμονή στο Λονδίνο, όπου μελέτησε αγγλική και γαλλική λογοτεχνία, ο Περικλής Γιαννόπουλος (1869-1910) προκάλεσε πλήθος διχογνωμίες στον καιρό του και επηρέασε, σύμφωνα με κοινή ομολογία της νεότερης φιλολογικής έρευνας, τη Γενιά του 1930.
Eχοντας γράψει πολλά βιβλία για το ιστορικό παρελθόν, επικεντρωμένα κατά κανόνα σε ένα πρόσωπο των αρχαίων ή των νεότερων γραμμάτων (ο ίδιος τα ονομάζει «μυθιστορηματικές βιογραφίες», αλλά στην πραγματικότητα πρόκειται για το είδος το οποίο στην κριτική και στη θεωρία της λογοτεχνίας αποκαλούμε «ιστορική μεταμυθοπλασία») ο Τάκης Θεοδωρόπουλος καταπιάνεται στην καινούργια δουλειά του με τον Γιαννόπουλο, πιάνοντας το νήμα από το Βερονάλ (2015) και την αυτοκτονία του φωτισμένου κλασικού φιλολόγου Ιωάννη Συκουτρή σε ηλικία 36 ετών. Ο Γιαννόπουλος αυτοκτόνησε στα 41 του στον Σκαραμαγκά, όπου και αυτοπυροβολήθηκε έφιππος. Πρόκειται για δύο εντελώς διαφορετικές προσωπικότητες, η μέθοδος, ωστόσο, της προσέγγισης του Θεοδωρόπουλου δεν αλλάζει. Με βάση την αναδρομική λογική τής εκ των υστέρων γνώσης της και δίχως να έχει την αυταπάτη ότι μπορεί όντως να αποκαταστήσει το ιστορικό της ζητούμενο, η αφήγηση ανοίγει διάλογο με τον Γιαννόπουλο και τον εγκλιματίζει σε όσα καταλαβαίνει ο 21ος αιώνας για τον ελληνοκεντρισμό και για τη γλώσσα.
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tovima.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
