«…Η ψυχή μου βρίσκεται σταματημένη στο μοιραίο αυτό σταυροδρόμι της Ζωής, αναποφάσιστη ν’ ακολουθήση το δρόμο που θα με φέρει στη δόξα ή στον Ολεθρο […], όμοια έτσι σταγόνα νερού κρεμασμένη σε ξέκλωνο, ζυγιασμένη, ανάμεσα στο νόμο της συνάφειας που την κρατεί ενωμένη στο ξύλο και της βαρύτητας, που την τραβάει στη Γη. […] Να κατέβω από τώρα στην Ελλάδα και να εξασκήσω στο νεκροταφείο αυτό επάγγελμα μουσικού, βέβαιη η επιτυχία μου. Μα χάνω τη σειρά της μελέτης μου και μου ‘ναι τόσο ενοχλητικό, τόσο ανυπόφορο, γελοίο, σε διαβεβαιώ, να υπογράψω έτσι από τώρα με τα 21 μου χρόνια την σε θάνατο πνευματική και μουσική μου καταδίκη» (Βερολίνο, 6/7/1925).
Γεννημένος στη Χαλκίδα το 1904, ο ταλαντούχος βιολιστής Νίκος Σκαλκώτας, απόφοιτος του Ωδείου Αθηνών, βρίσκεται με υποτροφία στη Γερμανία για σπουδές βιολιού. Είναι ήδη εκεί από το 1921 μα το πάθος του δεν είναι το βιολί αλλά η σύνθεση. Τις σκέψεις του εξομολογείται στη Νέλλη Ασκητοπούλου, παλιά του συμμαθήτρια στο ωδείο, στην αλληλογραφία που έχει μαζί της, από τις 22 Απριλίου 1921 ως τις 8 Μαΐου 1928. Τριάντα δύο επιστολές και κάρτες αυτής της αλληλογραφίας κυρίως προς τη Νέλλη, αλλά και την αδελφή της Χρυσούλα καθώς και τη φίλη τους και συμμαθήτρια Σοφία Ποιμενίδου, εκδίδει στον τόμο Νεανικές επιστολές ο χαλκιδαίος μουσικός και επιστήμονας Κωστής Δεμερτζής, ο οποίος έχει εκπονήσει διατριβή για τη σκαλκωτική ενορχήστρωση και έχει δημοσιεύσει άρθρα για τη ζωή και το έργο του συνθέτη. Οι επιστολές είναι αποκαλυπτικές για την κρίσιμη καλλιτεχνική μεταστροφή του Σκαλκώτα στο πρωτοποριακό μουσικό περιβάλλον του Βερολίνου του Μεσοπολέμου.
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tovima.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
