Οι πάγοι έλιωναν και η στάθμη της θάλασσας ανέβαινε δυσοίωνα, επικίνδυνα. Εν τω μεταξύ, σαν να μην έφτανε αυτό, αποκαλύφθηκε στη Γροιλανδία ένας μετεωρίτης, ο ογκωδέστερος που έπεσε ποτέ στη Γη, κατά τους επιστήμονες. Και τότε ακριβώς ξέσπασε η επιδημία. Η νόσος εξαπλώθηκε αστραπιαία. Οι άνθρωποι πέθαιναν μυστηριωδώς. Επέζησαν μονάχα όσοι είχαν την τύχη να προστατεύονται από μια εξίσου ανεξήγητη γονιδιακή μετάλλαξη. Και κάπως έτσι, αφού «η γη αποπάνω θα έμενε στην κυριότητα των νεκρών», άρχισαν να φτιάχνονται οι «υπόγειες πόλεις». Σε μια τέτοια πόλη, «έναν συνδυασμό κυψέλης και μυρμηγκοφωλιάς», βρίσκουμε και την ηρωίδα του Μιχάλη Μακρόπουλου, την ανώνυμη αφηγήτρια στην καινούργια του νουβέλα Η θάλασσα που μόλις κυκλοφόρησε. Το βιβλίο, βέβαια, γράφτηκε πριν από την πανδημία που εξακολουθούμε να βιώνουμε. «Την πρώτη παράγραφο την έγραψα στο χωριό, πέρσι το καλοκαίρι. Χωρίς να έχω κάτι στο μυαλό μου, κάποια συγκεκριμένη ιστορία, μονάχα την αίσθηση των ταινιών του Ταρκόφσκι που υπάρχουν μέσα στο κείμενο σε διάφορα σημεία. Τα πάντα ξεκίνησαν από την εικόνα μιας κοπέλας που ανακαλεί το παρελθόν. Υστερα όμως, όπως συμβαίνει συνήθως στην περίπτωσή μου, ήρθαν πολλά μικρά και ετερόκλητα νήματα και πλέχθηκαν σιγά σιγά σε κάτι ενιαίο. Πάντως ήταν όλο και πιο έντονη η διάθεσή μου να γράψω κάτι που να είναι πιο κοντά στην επιστημονική φαντασία, κατά κάποιον τρόπο, τον δικό μου τρόπο» είπε ο συγγραφέας στο «Βήμα».
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tovima.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
