Ο Χανς Φάλαντα (1893-1947), από τους σημαντικότερους γερμανούς συγγραφείς του Μεσοπολέμου, άρχισε να μεταφράζεται πολύ αργά στη χώρα μας, επτά δεκαετίες σχεδόν μετά τον θάνατό του. Εξι μυθιστορήματά του κυκλοφορούν στα ελληνικά, στα οποία προστίθεται τώρα και το Ξένος στη χώρα μου (εκδ. Gutenberg), ένα «ημερολόγιο», το οποίο κατ’ ουσίαν είναι βιβλίο αναμνήσεων. Το έγραψε με φρενήρεις ρυθμούς το 1944, όταν τον έκλεισαν στην ψυχιατρική κλινική της φυλακής Νόιστρελιτς-Στρέλιτς, περίπου 120 χιλιόμετρα βορείως του Βερολίνου. Λέω «με φρενήρεις ρυθμούς» γιατί ο Φάλαντα έμεινε έγκλειστος μόνο τρεισήμισι μήνες, από τις 4 Σεπτεμβρίου ως τις 13 Δεκεμβρίου εκείνης της χρονιάς. Κι όμως σε αυτό το διάστημα πρόλαβε να γράψει μερικά διηγήματα, το εκτενές μυθιστόρημά του Ο πότης και το Ξένος στη χώρα μου, που στην ελληνική έκδοση αριθμεί 263 σελίδες μεγάλου σχήματος.
Δεν ήταν η πρώτη φορά που τον είχαν κλείσει στη φυλακή ή στο ψυχιατρείο. Το 1923 καταδικάστηκε σε εξάμηνη φυλάκιση για υπεξαίρεση. Με την ίδια κατηγορία και το 1926 σε φυλάκιση δυόμισι ετών. Από τότε ακόμη ήταν έντονη η ροπή του στα ναρκωτικά. Το 1933 κατηγορήθηκε ότι είχε συμμετάσχει σε συνωμοσία εναντίον του Χίτλερ. Εκτοτε γνώριζε συνεχώς νευρικές καταρρεύσεις και μπαινόβγαινε στα νοσοκομεία. Στο μεταξύ έγραφε και εξέδιδε βιβλία απανωτά, κάποια από τα οποία γνώρισαν τεράστια επιτυχία, όπως το Λύκος ανάμεσα σε λύκους (1937). Αυτό το τελευταίο υπήρξε η αφορμή ο Γκέμπελς να πάρει την πρωτοβουλία και να ζητήσει από την εταιρεία Tobis Klang Film να μεταφέρει στον κινηματογράφο την ιστορία μιας γερμανικής οικογένειας από το 1914 ως τη ναζιστική περίοδο και αυτή να τη γράψει ο Φάλαντα. Το σχέδιο ματαιώθηκε αλλά ο Φάλαντα έγραψε την ιστορία και την εξέδωσε με τίτλο Ο σιδερένιος Γκούσταβ. Επρόκειτο για συμβιβασμό ή ένα είδος «συμβολαίου με τον δαίμονα», για το οποίο αργότερα θα μετάνιωνε.
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tovima.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
