Λίγο πριν από την τελευταία περιπέτεια με την υγεία της, τη Δημουλά επισκέφθηκε στο σπίτι της οδού Φαέθοντος στην Κυψέλη η νύφη της, Κυριακή. Κάποια στιγμή τηλεφώνησαν στη συνονόματη εγγονή της ποιήτριας, φιλόλογο, η οποία εφέτος διδάσκει σε πανεπιστήμιο της Βιέννης. Η κουβέντα ξεκίνησε με ερωτήσεις για τη μικρούλα Κυριακή-Δωροθέα, το τελευταίο δισέγγονο της γιαγιάς Κικής, συνεχίστηκε με τα νέα από τη ζωή στην αυστριακή πρωτεύουσα ώσπου η εγγονή ρώτησε «εσείς εκεί τι κάνετε;». Ακαριαία η Δημουλά απάντησε «Τραπεζώνουμε τη Νοσταλγία». Τέτοια, ενστικτώδης, πηγαία, ακόμη και λίγο πριν το τέλος, ήταν η σχέση της με τη γλώσσα. Ισως εκείνο το πρωινό στο πρόχειρο καθιστικό του σπιτιού της η Δημουλά απήγγειλε για τελευταία φορά έναν στίχο της. Η Κική η νεότερη, έκπληκτη από την εισβολή της ποίησης σε μια συζήτηση ρουτίνας, ρώτησε αν η γιαγιά της συνειδητοποίησε τι είχε μόλις πει. Σιγά μη δεν ήξερε.
Τελευταία φορά που την είδα όπως ήταν η κανονική Δημουλά, ακόμη και στα 89 της, με μάτια που διαρκώς αναζητούν, φωτεινά, ζωηρά, γρήγορη στις αντιδράσεις, λαμπερή, δαιμονιωδώς ευφυή, ήταν το φθινόπωρο σε μια μεγάλη οικογενειακή χαρά.
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tovima.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
