Το 2022 ευτύχησα να διαβάσω πολλά όμορφα πράγματα. Θα πιάσω μόνο τα πιο πρόσφατα. Διάβασα τις Κόρες της Λούσι Φρίκε (μτφρ. Τέο Βότσος, εκδ. Κείμενα). Είναι ένα αστείο βιβλίο με θανατερό θέμα. Οι δυναμικές γυναίκες της αφήγησης έχουν απαίσιους, ετοιμοθάνατους μπαμπάδες και ψυχολογικά. Κάνουν σεξ αλλά δεν νιώθουν και πολλά, πίνουν και δεν το ευχαριστιούνται, ταξιδεύουν χωρίς να εκπλήσσονται – δεν τα ‘χουν δει άλλωστε όλα; Γέλασα, αναστέναξα και πέρασα όμορφα διαβάζοντάς το.
Ενα άλλο έργο που με εντυπωσίασε είναι το Ολα για το τίποτα του Βάλτερ Κεμπόφσκι (μτφρ. Δέσποινα Κανελλοπούλου, εκδ. Δώμα). Για αυτό το βιβλίο δεν θα μπορούσα να πω πολλά χωρίς να φανώ γελοία. Είναι ένα αριστούργημα. Οι αναγνώστες καλούνται να αφεθούν στον παράξενο και απολύτως γοητευτικό τρόπο με τον οποίο ξετυλίγεται η σκληρή πλοκή του. Δεν έχω αποφασίσει αν υπάρχει κάποια ανθρωπιά ή κάτι μαλακό στον πυρήνα αυτού του έργου – μάλλον όχι. Τα ανθρώπινα ξετυλίγονται μέσα σε όλη τους τη μικρότητα. Κάτι βάρβαρο ή γελοιωδώς κακό συμβαίνει εκεί που δεν το περιμένεις και μετά το αποδέχεσαι. Ως το τέλος είχα αποκτηνωθεί. Είναι σαν φάρσα, υπερβολικά αληθινή, με μίζερα ανθρωπάκια. Ο πόλεμος, ο ναζισμός, το κρύο, η πείνα και η ανθρώπινη βλακεία δίνονται με σκοτεινό χιούμορ και απολαυστικό στυλ.
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tovima.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
