Ολοι δηλώνουν ότι αναζητούν την αγάπη, αλλά μονίμως στρέφονται αλλού. Τα τρέχοντα μας παρασύρουν, οι πρόσκαιρες χαρές μάς αποπροσανατολίζουν και οι βαθύτερες ανάγκες για έρωτα και αγάπη παραμένουν ακάλυπτες. Ομως, αν δεν συνδεθεί μ’ ένα άλλο πλάσμα, ο άνθρωπος θα μείνει σαν σκέλεθρο με τα χέρια αδειανά, γράφει ο Βασίλης Καραποστόλης στο βιβλίο Ο παλμός του κόσμου (εκδ. Πατάκη) πιστεύοντας ότι η αγάπη είναι πάντα το ζητούμενο, εκείνο που θα φέρει φως στη σκοτεινή ερημιά του ανθρώπου. Ο συγγραφέας αναλύει την έννοια της αγάπης και την επιθυμία του ανθρώπου να αγαπήσει και να αγαπηθεί, να νιώσει τη λυτρωτική αίσθηση πως μπορεί να ενωθεί με τον άλλο και να αναπνεύσει τον αέρα της αιωνιότητας. «Τα χέρια, αυτές οι λαβίδες με τις οποίες ο πρωτόγονος κατάφερνε να περισυλλέγει ή να αδράχνει πράγματα, πρέπει στο εξής να μάθουν να χαϊδεύουν σώματα. Εχει σημάνει η ώρα του έρωτα» γράφει για τον τρομαγμένο από τη συνειδητοποίηση του αναπόφευκτου θανάτου άνθρωπο.
Η σαρκική ορμή, σχολιάζει, συχνά ξεγελά τον άνθρωπο που, έγκλειστος στον εαυτό του, δυσκολεύεται να αγαπήσει, φοβάται να «ακούσει» τον βαθύτερο πόθο του για αγάπη και να ανέλθει πάνω από τα ορμέμφυτα που τον κινούν. Ο ερωτευμένος θέλει να ενωθεί με τον άλλο και να τον κατέχει, ενώ η αγάπη καταστέλλει τις κατακτητικές διαθέσεις, είναι γενναιόδωρη, δεν νοιάζεται για ανταλλάγματα. Ορισμένοι έρωτες εξελίσσονται και φθάνουν στην αγάπη βγάζοντας τον αγαπώντα «έξω από τη συγκατοίκηση με τον εαυτό του». Ισως κάποτε να τελειώσουν οι σχέσεις αυτές, αλλά τα συναισθήματα διδάσκουν και οι κραδασμοί που προκάλεσαν φανερώνουν πως μπορούμε να αγαπήσουμε και να πολεμήσουμε το εφήμερο.
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tovima.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
