Η αναζήτηση εθνικής στρατηγικής στη χώρα μας θυμίζει σε έναν βαθμό την αναζήτηση του Ιερού Δισκοπότηρου. Ολοι συμφωνούν για την αναγκαιότητά της, υπάρχει σε γενικές γραμμές συναίνεση για τις κύριες παραδοχές και κατευθύνσεις, αλλά η χώρα εξακολουθεί να στερείται ενός θεσμικού κειμένου που να καθορίζει τα εθνικά συμφέροντα, να αξιολογεί τις απειλές και τις προκλήσεις, να θέτει στόχους και προτεραιότητες στη βάση των υφισταμένων συντελεστών εθνικής ισχύος και να αναθέτει αποστολές στους αρμόδιους κρατικούς φορείς. Το ζήτημα της εθνικής στρατηγικής πραγματεύονται τα προσφάτως εκδοθέντα και εξαιρετικά ενδιαφέροντα βιβλία του αντιναυάρχου Γρηγόρη Δεμέστιχα και του υποστρατήγου Γιώργου Χατζηθεοφάνους, αλλά και το κατά τι παλαιότερο του πρέσβεως Γεωργίου Σέκερη.
Οι συγγραφείς παραθέτουν ορισμούς της εθνικής στρατηγικής («ο προσδιορισμός των εθνικών συμφερόντων και η εκπόνηση ενός σχεδίου για την προώθηση-υποστήριξή τους στο διεθνές περιβάλλον»), αναφέρονται σε εθνικά συμφέροντα, εθνικούς αντικειμενικούς σκοπούς και παράγοντες εθνικής ισχύος, ενώ παραθέτουν τις σκέψεις τους σχετικά με τον μηχανισμό χάραξης και υλοποίησης της εθνικής στρατηγικής. Αναφέρονται στον «προσδιορισμό εθνικών στόχων, η επίτευξη των οποίων στο σύνολό τους εξασφαλίζει την προώθηση των εθνικών μας συμφερόντων. Η επίτευξη των στόχων ανατίθεται με τη μορφή έργων στους θεσμικούς φορείς του κράτους, οι οποίοι με τη σειρά τους εκπονούν τον επιχειρησιακό σχεδιασμό (επιχειρησιακό επίπεδο) και σχέδια δράσης (λειτουργικό – τακτικό επίπεδο) για την εκτέλεση των έργων και την επίτευξη των στόχων που τους έχουν ανατεθεί». Προσθέτουν δε ότι «ο μακροχρόνιος σχεδιασμός και η συνέχεια στη διαχείριση των εθνικών θεμάτων δίνουν τη δυνατότητα εφαρμογής μιας επιθετικής εξωτερικής πολιτικής. Δίνουν τη δυνατότητα σε ένα κράτος να διαμορφώνει τις εξελίξεις και όχι να τρέχει συνεχώς ασθμαίνοντας πίσω από αυτές, υποχρεωμένο να αντιμετωπίζει μονίμως κρίσεις, τις οποίες δρομολογεί ο «αντίπαλος» στη βάση μιας δικής του επιθετικής εξωτερικής πολιτικής για την επίτευξη των στόχων του, όπως αυτοί προκύπτουν από την εθνική του στρατηγική, που φρόντισε να διαμορφώσει». Κοινή δε είναι η διαπίστωση ότι «η χάραξη ολοκληρωμένης εθνικής στρατηγικής – ο καθορισμός εθνικών στόχων και η εξασφάλιση των μέσων υλοποίησής τους, σε συνάρτηση με το νέο διεθνές περιβάλλον και τις πραγματικές εθνικές μας δυνατότητες – παραμένει κρίσιμο ζητούμενο».
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tovima.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
