Ρήξη ή διάλογος για το Κυπριακό;

Πριν το Κυπριακό καταστεί ένα από τα μείζονα διεθνή ζητήματα του σύγχρονου κόσμου, άλυτο ουσιαστικά ως σήμερα μετά την τουρκική εισβολή του 1974, είχε για σύντομο χρονικό διάστημα επιλυθεί. Εφέτος συμπληρώθηκαν 60 χρόνια από τις συμφωνίες Ζυρίχης και Λονδίνου τον Φεβρουάριο του 1959 οι οποίες έδειχναν προς την κατεύθυνση οριστικής λύσης του προβλήματος δημιουργώντας μια ανεξάρτητη Κύπρο. Ο δύσβατος δρόμος προς εκείνη τη διευθέτηση μέσα από τις συμπληγάδες της εσωτερικής και διεθνούς πολιτικής, όπως και οι μετέπειτα διακοινοτικές συγκρούσεις, το πραξικόπημα της δικτατορίας κατά του Μακαρίου και η τελική κατοχή του 40% του κυπριακού εδάφους από την Τουρκία έχουν δώσει στην υπόθεση τον χαρακτήρα «ιστορίας χαμένων ευκαιριών», τίτλο που φέρουν τα απομνημονεύματα του πρώην υπουργού Εξωτερικών Ευάγγελου Αβέρωφ. Μια μικρή, γνωστή, αλλά όχι από ό,τι φαίνεται εξαντλημένη, πτυχή του θέματος αποτελεί η διαφωνία ακριβώς του Αβέρωφ με τον Γιώργο Σεφέρη, πρεσβευτή της Ελλάδας στο Λονδίνο μεταξύ 1957 και 1962 και διευθυντή Κυπριακών Υποθέσεων της Κεντρικής Υπηρεσίας του υπουργείου Εξωτερικών το 1956-1957. Δύο πρόσφατα βιβλία, του καθηγητή Νεότερης Ιστορίας στο Πανεπιστήμιο Νεάπολης Πάφου Γιώργου Γεωργή (Σεφέρης – Αβέρωφ. Η ρήξη) και του καθηγητή Ιστορίας του Πανεπιστημίου Αθηνών Ευάνθη Χατζηβασιλείου (Ο διάλογος Γιώργου Σεφέρη – Ευάγγελου Αβέρωφ) πραγματεύονται το θέμα με πλήθος κατατοπιστικών λεπτομερειών για το γεγονός και την εποχή του.