«Ο Οθωνας γεννήθηκε μια κρύα μέρα του 1815 στο Σάλτσμπουργκ…». Η ιστορία του πρώτου βασιλιά της Ελλάδας ξεκινά σαν παραμύθι και έτσι συνεχίζεται, με αφηγηματική αμεσότητα που προσιδιάζει στον προφορικό λόγο, γοργή πλοκή και καλοδουλεμένους ανδρικούς και γυναικείους χαρακτήρες, όπως και οι άλλες επτά ιστορίες ισχυρών ζευγαριών της ελληνικής Ιστορίας στο νέο βιβλίο της Λένας Διβάνη Ζευγάρια που έγραψαν την ιστορία της Ελλάδας (Πατάκης, 2019). Καθηγήτρια Ιστορίας της εξωτερικής πολιτικής στη Νομική Σχολή Αθηνών, πεζογράφος και θεατρική συγγραφέας, συνδυάζει όλα τα ταλέντα της στο νέο της βιβλίο, μια συλλογή βιογραφικών πορτρέτων που διατρέχουν τα 200 χρόνια ιστορίας του νέου ελληνικού κράτους.
«Γράφω πάντα τα βιβλία που θα ήθελα να διαβάσω, κι αυτό ήταν ένα είδος που μου έλειπε πολύ. Πάντοτε διάβαζα βιογραφίες, οι Αγγλοσάξονες έχουν θριαμβεύσει στο είδος, και ζήλευα» λέει η Λένα Διβάνη για τους λόγους που την ώθησαν στην ιστορική βιογραφία, ένα είδος που έχει αρχίσει να καλλιεργείται εσχάτως στα γράμματά μας με τεκμηριωμένα και απολαυστικά βιβλία. Επιπλέον όμως, ως ιστορικός εν δράσει, με την εκπαιδευτική της ιδιότητα ως καθηγήτριας Ιστορίας στη Νομική Σχολή, είχε βάλει πείσμα να κάνει τους φοιτητές της να ενδιαφερθούν για την Ιστορία. «Οπως τους λέω συχνά, αν δεν ξέρεις τη δική σου ιστορία είναι σαν να έχεις Αλτσχάιμερ, είσαι ακυρωμένος. Ετσι και συλλογικά η κοινωνία που δεν έχει αυτογνωσία δεν ξέρει πού πάει και τι κάνει. Αυτό το είδαμε στη διάρκεια της κρίσης την προηγούμενη δεκαετία και το πληρώσαμε πάρα πολύ. Είχα βάλει λοιπόν αμέτι μουχαμέτι να κάνω τα παιδιά να καταλάβουν την Ιστορία και να αποκτήσουν ενδιαφέρον γι’ αυτήν, να μάθουν να βλέπουν τα πράγματα από πολλές οπτικές γωνίες, να αντιληφθούν ότι δεν υπάρχουν μόνο τα εθνικά μας δίκαια αλλά και τα δίκαια των άλλων, να κατανοούν ότι μονός καβγάς δεν γίνεται, ότι πρέπει να ερευνούν τας γραφάς και να αμφισβητούν τα πάντα, ακόμη κι εμένα που τους ιστορώ. Ψάχνοντας να βρω τρόπους να το πετύχω, κατάλαβα ότι ο πιο σίγουρος τρόπος ήταν να τους πείσω ότι η ελληνική Ιστορία είναι η ιστορία της ζωής μας, ότι οι άνθρωποι που έπαιρναν αποφάσεις ήταν άνθρωποι σαν κι εμάς, δεν ήταν κάποιες μακρινές φιγούρες που είχαν μόνο κεφάλι το οποίο αποφάσιζε. Συνεπώς πρέπει να ξέρουμε ποιοι ήταν αυτοί, ποια ήταν τα κίνητρά τους, ποια ήταν τα τραύματά τους που τους υπαγόρευαν κάποιες φορές κινήσεις λάθος ή βιαστικές». Προσπαθώντας να εξανθρωπίσει τους ανθρώπους που πρωταγωνίστησαν στη ζωή της χώρας ταυτόχρονα αναγεννούσε το περιβάλλον μέσα στο οποίο έζησαν. «Δεν έχει σημασία να γνωρίζουν οι νέες γενιές μόνο τους πολέμους και τις συνθήκες, πρέπει να καταλάβουν κιόλας πώς ήταν η ζωή στην Ελλάδα όταν γεννήθηκε ως κράτος. Δεν είναι ασήμαντο να ξέρουν ότι τις κυρίες τις μετέφερε στις δεξιώσεις της Αμαλίας ένας βαστάζος στην πλάτη του».
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tovima.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
