Ο φιλελληνισμός δεν είναι μια «τελειωμένη» ιστορία, στον δυτικό κόσμο τουλάχιστον, όπως επιπόλαια λένε μερικοί, εντός και εκτός Ελλάδος, παρασυρμένοι από τη συμπεριφορά κάποιων πολιτικών παραγόντων που αύριο δεν θα τους θυμάται κανείς. Οσα στραβά κι αν καταλογίζουν στο ελληνικό κράτος, η ιδέα της Ελλάδας και η σημασία της είναι πολύ μεγάλη, δυσανάλογα μεγάλη, θα λέγαμε, σε σύγκριση με το τωρινό γεωγραφικό της μέγεθος. Βεβαίως, ο όποιος σημερινός φιλελληνισμός δεν έχει την ίδια επίδραση στη συνείδηση και στην ψυχή των φίλων της χώρας μας με τον αντίστοιχο του 19ου αιώνα. Είναι όμως σημαντικό εκείνον τον φιλελληνισμό να τον θυμόμαστε, ιδιαίτερα μετά τη συμπλήρωση των 200 χρόνων από την έναρξη της Ελληνικής Επανάστασης. Και σ’ αυτό βοηθούν τα κείμενα και τα βιβλία των ξένων επισκεπτών που πέρασαν από την Ελλάδα εκείνο τον αιώνα και την αγάπησαν. Αξίζει να τα διαβάζουμε, γιατί μας βοηθούν να συνειδητοποιήσουμε και να εκτιμήσουμε τι καταφέραμε περνώντας μέσα από πλήθος περιπέτειες και δράματα. Βιβλίο φιλίας και αγάπης είναι Η Ελλάδα του Χαρίλαου Τρικούπη (εκδ. Μεταίχμιο) του Γκαστόν Ντεσάν (1861-1931) που κυκλοφόρησε το 1892 στο Παρίσι με τίτλο La Grèce d’ aujourd’ hui (Η σημερινή Ελλάδα). Ο Νίκος Κ. Αλιβιζάτος στον περιεκτικό πρόλογό του προβαίνει σε μερικές εξαιρετικά ενδιαφέρουσες παρατηρήσεις συγκρίνοντας τον Ντεσάν με τον Εντμόν Αμπού. Ο τελευταίος εξέδωσε το 1854 το μυθιστόρημά του Ο βασιλεύς των ορέων, εξαιτίας του οποίου αδίκως χαρακτηρίστηκε «μισέλληνας», όπως σωστά παρατηρεί ο Αλιβιζάτος. Αξίζει λοιπόν ο αναγνώστης να διαβάσει συγκριτικά και το σατιρικό μυθιστόρημα του Αμπού και το βιβλίο του Ντεσάν, για έναν επιπλέον, νομίζω, λόγο: να διαπιστώσει την πρόοδο την οποία επέτυχε το μικρό ελληνικό βασίλειο στα σαράντα περίπου χρόνια που μεσολάβησαν ανάμεσα στο πρώτο και στο δεύτερο βιβλίο.
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tovima.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
