Ποιος θυμάται τον Βικτόρ Σερζ;

Ο άνθρωπος που σταμάτησε ένα ταξί εκείνη τη 17η Νοεμβρίου του 1947 στην Πόλη του Μεξικού μόλις που πρόλαβε να πει στον οδηγό τη διεύθυνση του γιου του, Βλάντι, όπου ήθελε να τον πάει. Υπέστη συγκοπή καρδιάς και πέθανε ακαριαία. Ο ταξιτζής τον μετέφερε στο κοντινό αστυνομικό τμήμα. Εκεί οι αστυνομικοί τον ξάπλωσαν πάνω σ’ ένα τραπέζι κι έψαξαν να βρουν στα ρούχα του κάποιο στοιχείο για το ποιος ήταν. Δεν υπήρχε τίποτε. Ο άνθρωπος με τα φτωχικά ρούχα, το τριμμένο πανωφόρι και τις τρύπες στις σόλες των παπουτσιών του ήταν άγνωστος. Ειδοποιήθηκε ο γνωστός κατόπιν ζωγράφος Βλάντι Κίμπαλτσις Ρουσάκοφ, που έφτασε και αναγνώρισε τον νεκρό πατέρα του. Ηταν ο αυτοεξόριστος συγγραφέας Βικτόρ Σερζ, αναρχικός στα νιάτα του, μπολσεβίκος στη συνέχεια και τροτσκιστής κατόπιν, που έμενε στο Παρίσι από το 1936, όταν απελάθηκε από τη Σοβιετική Ενωση, ως το 1941, οπότε κατέφυγε στο Μεξικό κυνηγημένος από την Γκεστάπο – αλλά και τους πράκτορες του Στάλιν.

Οι αστυνομικοί ζήτησαν από τον Βλάντι να σκιτσάρει τον νεκρό, αφού πήραν πρώτα το εκμαγείο του προσώπου του σε γύψο. Εκείνος προσπάθησε αλλά δεν τα κατάφερε. Επειτα προέκυψε ένα σοβαρό πρόβλημα: πού θα έθαβαν έναν άνθρωπο χωρίς ταυτότητα και διαβατήριο, που το σταλινικό καθεστώς του το είχε στερήσει μαζί με τη σοβιετική ιθαγένεια το 1936, όταν βρισκόταν εκτοπισμένος στο Ορενμπουργκ, βαθιά στα Ουράλια; Η πρόχειρη λύση που προκρίθηκε ήταν να ταφεί στο γαλλικό τμήμα του νεκροταφείου του Μεξικού, όπου βρίσκονταν θαμμένοι και οι νεκροί βετεράνοι του ισπανικού εμφυλίου πολέμου. Επτά χρόνια αργότερα τα οστά του μεταφέρθηκαν σ’ έναν φτωχικό ατομικό τάφο. Αλλά τότε ποιος θυμόταν τον Βικτόρ Σερζ;