Φανταστείτε ότι βρίσκεστε στο απέραντο γαλάζιο του Νότιου Ειρηνικού Ωκεανού, στη Νέα Καληδονία. Αλλά μη φέρνετε στο μυαλό σας τις ομολογουμένως ειδυλλιακές εικόνες των τουριστικών πρακτορείων. Εν προκειμένω, δεν θα τις χρειαστείτε. Εκεί, λοιπόν, και πιο συγκεκριμένα στο νησί της Ουβεά, την Παρασκευή 22 Απριλίου 1988, δεκάδες Κανάκ, αυτόχθονες αυτονομιστές δηλαδή, εισέβαλαν οπλισμένοι στη χωροφυλακή της Φαγιαουέ αιφνιδιάζοντας τα κρατικά όργανα της τάξης, μιας τάξης αποικιοκρατικής από το 1853. Ο επικεφαλής της ριψοκίνδυνης αυτής επιχείρησης, της αρπαγής ομήρων με σκοπό την άσκηση πολιτικής πίεσης, λεγόταν Κανιαπά Ντιανού. Το γαλλικό του όνομα ήταν Αλφόνς. Ο ίδιος, γιος ενός εργάτη μεταλλωρύχου και μιας καντινιέρισσας, αριστερός και χριστιανός, δεν είχε καν τριανταρίσει, είχε όμως στόφα ηγετική. Σύμφωνα με το σχέδιο του τοπικού Εθνικοαπελευθερωτικού Μετώπου δεν έπρεπε να χυθεί αίμα αλλά να γίνει μια κατάληψη αναίμακτη, χωρίς θύματα. Τα πράγματα, ωστόσο, δεν εξελίχθηκαν ακριβώς έτσι, διότι τρεις χωροφύλακες έπεσαν νεκροί και ένας τέταρτος θα υπέκυπτε αργότερα στα τραύματά του. Την ίδια ημέρα, είκοσι δύο χιλιάδες χιλιόμετρα μακριά, στη μητροπολιτική Γαλλία, όλοι κινούνταν σε άλλους ρυθμούς, προπαραμονή του πρώτου γύρου των προεδρικών εκλογών. Η χώρα κυβερνιόταν από τον σοσιαλιστή Φρανσουά Μιτεράν που είχε για πρωθυπουργό τον πολιτικό του αντίπαλο, τον συντηρητικό Ζακ Σιράκ, μια συγκατοίκηση που είχε προκύψει από τις βουλευτικές εκλογές του 1986. Οι απρόβλεπτες εξελίξεις στην υπερπόντια κτήση της αλλοτινής αυτοκρατορίας αποτέλεσαν πολύ σύντομα μέρος ενός κυνικού παιγνίου στο εσωτερικό, προς άγραν ψήφων.
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tovima.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
