«Οι συλλέκτες είναι οι πραγματικοί αρχαιοκάπηλοι» έγραφε το 1983 ο Αντριου Κόλιν Ρένφριου, καθηγητής Αρχαιολογίας στο Πανεπιστήμιο του Καίμπριτζ. Κι αυτό γιατί η ακόρεστη δίψα τους για κατοχή αρχαίων καλλιτεχνημάτων υποθάλπει, αν δεν υποκινεί, τη δράση των φυσικών αυτουργών της αρχαιοκαπηλίας. Είναι οι ηθικοί αυτουργοί ως αποδέκτες των προϊόντων του εγκλήματος. Δέκα χρόνια αργότερα ο Τζoρτζ Στάινερ προσέθετε στην έννοια της αρχαιοκαπηλίας και τη βιβλιοκαπηλία: την απόκτηση και επιδεικτική απόκρυψη («ιδιαζόντως απεχθή», θα τη σχολίαζε ο Ουμπέρτο Eκο) παλαιών και μοναδικών (ή και σπανιότατων) πολύτιμων βιβλίων από συλλέκτες διακατεχόμενους από την επιθυμία της κατά μόνας αναγνωστικής ικανοποίησης.
Στον τόπο μας το φαινόμενο δεν ανθεί. Ωστόσο, εμφανίζεται ενίοτε με τα χοντροκομμένα χαρακτηριστικά της επαρχιακής μας νοοτροπίας. Θα εξιστορήσω μια τέτοια περίπτωση με αφορμή την πρόσφατη επέτειο των διακοσίων χρόνων από την Επανάσταση, κατά την οποία είδαμε να ολοκληρώνεται η μνημειώδης έκδοση των Eργων του Ανδρέα Κάλβου από το Μουσείο Μπενάκη.
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tovima.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
