Εχουν περάσει σχεδόν πενήντα χρόνια από τον θάνατο του Γιώργου Σεφέρη (του χρόνου κλείνει στρογγυλή επέτειος) και η επαφή μας μαζί του όχι μόνο δεν έχει αραιώσει, αλλά αποκτά όλο και πιο πυκνά (ποσοτικά και ποιοτικά) χαρακτηριστικά. Δύο βιβλία που κυκλοφόρησαν πρόσφατα, του Ευριπίδη Γαραντούδη, ο οποίος είναι καθηγητής Νεοελληνικής Φιλολογίας στη Φιλοσοφική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών και ποιητής, και του Βασίλη Παπαδόπουλου, ο οποίος είναι διπλωμάτης, διηγηματογράφος και δοκιμιογράφος (πριν από λίγο καιρό ανέλαβε χρέη γενικού γραμματέα της Προεδρίας της Δημοκρατίας), προσεγγίζουν τον Σεφέρη σε δύο αντιστοίχως επίπεδα: το πρώτο ανατέμνει τους δεσμούς που ανέπτυξε η ποίησή του με τη νεότερη ιστορική πορεία της Ελλάδας, ενώ το δεύτερο παρακολουθεί το πώς διαλέγονται στο εσωτερικό του έργου του από τη μια πλευρά η προσήλωση του ίδιου στην τέχνη του και από την άλλη οι σκληρές ανάγκες της διπλωματικής του σταδιοδρομίας.
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tovima.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
