Είναι ευτύχημα που κατά τη διάρκεια των οκτώ τελευταίων ετών ο Νίκος Μπακόλας (1927-1999) έχει επανέλθει τρεις φορές στην εκδοτική επικαιρότητα: πρώτα με το μυθιστόρημα Η μεγάλη πλατεία (εκδ. Κέδρος, 2014), κατόπιν με τη νουβέλα Μην κλαις, αγαπημένη (εκδ. Σοκόλη, 2020) και τώρα με ένα ανέκδοτο, μεταθανάτιο μυθιστόρημα, υπό τον τίτλο Για τον έρωτα και μόνο (και πάλι από τις εκδόσεις Σοκόλη).
Αποτελεί κοινό μυστικό πως η πεζογραφία του Μπακόλα είναι, τουλάχιστον σε ό,τι αφορά το κρισιμότερο μέρος της, βυθισμένη στην Ιστορία, καλύπτοντας τουλάχιστον ογδόντα χρόνια του ελληνικού 20ού αιώνα (με εξακτινώσεις που φτάνουν ως το Βυζάντιο), και με ένα γεωγραφικό τοπίο το οποίο έχει ως προνομιακά σημεία αναφοράς την πόλη της Θεσσαλονίκης και την περιφέρεια της Μακεδονίας. Στην ιστορική ύλη του Μπακόλα δεν συμπλέκονται μόνο το συλλογικό με το ατομικό, αλλά και το πραγματικό με το πλασματικό, το οποίο κάποτε καταφεύγει και σ’ ένα στοιχείο μύθου ή θρύλου, ανοίγοντας έτσι ένα εσωτερικό παράθυρο προς τη ρευστότητα της γραφής και της ύπαρξης – ρευστότητα την οποία προκαλούν τόσο οι συνειρμικοί μονόλογοι των ηρώων όσο και η μετατροπή κάθε ανάκλησης του παρελθόντος σε θολή αντανάκλαση. Η ρευστότητα μπορεί να προσλάβει και τη μορφή ενός ρεαλισμού ποιητικής υφής, που θα βάλει στο λογοτεχνικό παιχνίδι του Μπακόλα τη ροή της συνείδησης και την παράδοση του αγγλοσαξονικού μοντερνισμού, από τον Τζέιμς Τζόις και τη Βιρτζίνια Γουλφ μέχρι τον Ουίλιαμ Φόκνερ.
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tovima.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
