Το νέο μυθιστόρημα του Γ. Σκαμπαρδώνη καταβυθίζεται σε πάθη πολιτικά και ψυχικά

Με ένα μυθιστόρημα που καταβυθίζεται στην ιστορία της μεσοπολεμικής Θεσσαλονίκης, χωρίς να μπορεί να χαρακτηριστεί ευθέως ιστορικό ενόσω ανοίγει διαύλους επικοινωνίας τόσο με το κατασκοπικό όσο και με το αστυνομικό – ή και με το ερωτικό – μυθιστόρημα, συνεχίζει την πεζογραφική του πορεία ο Γιώργος Σκαμπαρδώνης, διακόπτοντας, σε αυτή τη φάση τουλάχιστον, τη διηγηματογραφική του διαδρομή.

Ο αφηγηματικός χρόνος περιορίζεται στο πρώτο εξάμηνο του 1931, αλλά αρδεύεται τόσο από το κοντινό παρελθόν όσο και από το εγγύς μέλλον της ίδιας πολιτικής περιόδου. Εθνικόφρονες, εβραϊκές οργανώσεις, κομμουνιστές, σοσιαλιστές, αρχειομαρξιστές (τροτσκιστές), καρφιά και κατάσκοποι, οι οποίοι διεισδύουν σε όλο το προηγούμενο φάσμα, το μακρύ χέρι της Βουλγαρίας και της Ρωσίας και η αδιάκοπη σύγκρουση βενιζελικών και βασιλικών συνθέτουν το πολύτροπο ανθρωπομάνι που περνά από τις σελίδες του Σκαμπαρδώνη σε μια Θεσσαλονίκη με πλήθος εφημερίδες, πολλές γλώσσες και πολλαπλές κουλτούρες ενόσω η δράση καταλήγει στον εμπρησμό της εβραϊκής συνοικίας του Κάμπελ από την οργάνωση Εθνική Ενωσις Ελλάς (ΕΕΕ ή Τρία Εψιλον) και στην πρώτη μαζική αντίδραση κατά των Εβραίων στην Ευρώπη: αντίδραση που θα συνδέσει ευθέως τον φασισμό με τον αντισημιτισμό, προαναγγέλλοντας τη ναζιστική Γερμανία.