Οι περισσότεροι είχαμε ή έχουμε έναν πατέρα. Ομως δεν είμαστε, ούτε θα γίνουμε, όλοι οι γιοι συγγραφείς. Η στιγμή που ένας λογοτέχνης αρχίζει να σκέφτεται ότι θέλει να γράψει για τον πατέρα του και η στιγμή που αποφασίζει όντως να το κάνει συνήθως απέχουν μεταξύ τους. Η απόσταση ανάμεσα στην ιδέα και την πράξη, μια απόσταση χρονική και ψυχική συνάμα, ορίζεται από την ιδιαιτερότητα, την κυριολεκτική μοναδικότητα αυτής της σχέσης. Πατέρας και γιος δεν ενσαρκώνουν μονάχα έναν δεσμό αίματος αλλά, κυρίως, έναν ανοιχτό λογαριασμό μεταξύ ζωής και θανάτου, με την απώλεια να λειτουργεί ως διαμεσολαβήτρια. Η διαπίστωση αυτή ισχύει εξίσου για δύο διαφορετικά βιβλία, δύο βιωματικά πεζογραφήματα που κυκλοφόρησαν εντός του 2019, το Τραγούδι του πατέρα (εκδ. Πατάκη) του Θεόδωρου Γρηγοριάδη και το Είμαι όσα έχω ξεχάσει (εκδ. Μεταίχμιο) του Ηλία Μαγκλίνη.
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tovima.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
