Πασχαλινές μικροϊστορίες

Πάσχα σημαίνει παράδοση. Και για τις εφημερίδες, εν προκειμένω, παράδοση σημαίνει παραχώρηση, εκείνο το φιλόξενο άνοιγμα προς τη λογοτεχνία, μια δημιουργική προτροπή να μας μιλήσει η ίδια σε πρώτο πρόσωπο. Το ένθετο «Βιβλία» του «Βήματος» απευθύνθηκε αυτή τη φορά σε έξι αξιόλογους εκπροσώπους της, της νεότερης γενιάς, τρεις γυναίκες και τρεις άνδρες, ζητώντας από τον καθένα και την καθεμιά ένα μικρό κείμενο, μια μικροϊστορία, μια ελεύθερη ανταπόκριση που να εγγράφεται στο πλαίσιο της συγκεκριμένης περιόδου. Η βασική ιδέα ήταν, σε αδρές γραμμές, να μοιραστούν με τους αναγνώστες κάτι από κάποιο Πάσχα που δεν ξέχασαν ποτέ. Το συνολικό αποτέλεσμα, ανυπότακτα κινούμενο μεταξύ μυθοπλασίας και αυτοβιογραφίας, απλωμένο σε όλες τις διαστάσεις του χρόνου, εναρμονισμένο ή συγκρουόμενο με τις σκέψεις και τα αισθήματα που οφείλουν να γεννούν ο τόπος και η εποχή, έρχεται ακριβώς να αναδείξει τους ποικίλους τρόπους με τους οποίους μια γενιά βλέπει το σπίτι της, στοχάζεται την ατομικότητά της, διαχειρίζεται τις μνήμες της. Η Μυρσίνη Γκανά καταδύεται στη ρίζα της γιορτής και, με βλέμμα καλειδοσκοπικό, αφήνεται στον αέναο κύκλο της φύσης που μας εξωθεί να αναστήσουμε κάθε ελπίδα και προσδοκία. Ο Γιάννης Γορανίτης ακτινογραφεί την εναλλακτική εβδομάδα των παθών μιας φοβισμένης οικογένειας, τα μέλη της οποίας ετοιμάζονται για την κηδεία του παππού, προτού καν πεθάνει ο ίδιος. Ο Δημήτρης Μεσορράχης μετουσιώνει την περιστροφή ενός κόκκινου αβγού σε υπαρξιακό μετεωρισμό, σκιαγραφώντας το πορτρέτο ενός σκληροπυρηνικού ορθολογιστή που παραμένει αισιόδοξος, δηλαδή δεν αρνείται απολύτως το θαύμα. Η Βασιλική Πέτσα, εκκινώντας από την τελετουργική επανάληψη των ημερών, ζωγραφίζει με υπαινικτικές πινελιές την επικράτεια της παιδικής ηλικίας, ανατρέχοντας σε παλιές φωτογραφίες αλλά και προσωπικές μυθολογίες. Ο Θανάσης Δ. Σταμούλης γράφει για ένα παιδί που βιάζεται να μεγαλώσει, για έναν άνθρωπο που το μέσα του αλλάζει, από την υποβλητική, αιματοβαμμένη θυσία ενός ζώου. Η Ούρσουλα Φωσκόλου αφηγείται μια κρυφή αμαρτία για την οποία ευθύνεται η μουσική, την ενοχή και την προσμονή της συγχώρησης που εκδηλώνονται κατά την περιφορά του Επιταφίου.