Συνεπής σε ένα ύφος που εστιάζει στην προβολή της γλώσσας ως πρώτιστου λογοτεχνικού εργαλείου στην αφήγηση, με την ανάδειξη της ντοπιολαλιάς σε γλώσσα λογοτεχνική, ο Σωτήρης Δημητρίου καταφέρνει να παραμείνει στο ύψος του φιλόδοξου και αριστοτεχνικού τελευταίου του μυθιστορήματος Ουρανός απ’ άλλους τόπους (2021) με την πρόσφατη συλλογή διηγημάτων Μια Μαρίνα Τζάφου (εκδ. Πατάκη). Η ηλικιωμένη Ηπειρώτισσα Μαρίνα Τζάφου που η οικογένειά της την είχε ξεχάσει. Ενας δημοσιογράφος που εξαφανίζεται σιωπηλά. Ενας πεζογράφος που αντιλαμβάνεται ότι η πεζογραφική παραγωγή σαράντα χρόνων εμπεριέχεται στην πρώτη άτεχνη ποιητική του συλλογή. Ενας αμφίθυμος εραστής. Το ερωτικό σμίξιμο ενός ηθοποιού με μια μεγαλύτερη θαυμάστρια. Οι ογδόντα επτά ιστορίες, οι οποίες κινούνται μεταξύ χωριού και πόλης, φθοράς και έρωτα, συμπυκνώνουν σε ένα επεισόδιο ζωές ανθρώπων κυρίως μοναχικών, αφήνοντας την αίσθηση μιας παρηγορητικής – αλλά όχι αβασάνιστα συμβιβαστικής – κατανόησης των ανθρώπινων αδυναμιών και αποτυχιών μπροστά στο πεπερασμένο της ζωής.