Ας μου επιτραπεί, αν δεν καταχρώμαι τη φιλοξενία των «Βιβλίων», να ξεκινήσω το σημείωμά μου σε προσωπικό τόνο: όπως οι περισσότεροι που – για να παραφράσω μια διατύπωση του Κωστή Παπαγιώργη – «έχουν στα γεμάτα το καρούμπαλο της ανάγνωσης», έχω κι εγώ τις αναγνωστικές μου εμμονές. Μέσα στα χρόνια, οι εμμονές αυτές ατονούν, αντικαθίστανται από άλλες, επανέρχονται ή ενίοτε φουντώνουν με μεγαλύτερη ένταση. Βάζοντάς τες στη σειρά, σκέφτομαι, έχει κανείς το υλικό για μια πρώτης τάξης αυτοβιογραφία – κι εδώ έρχεται στον νου ο Ρομπ Φλέμιγνκ, ο ήρωας του High Fidelity, που στο κατώφλι της μέσης ηλικίας ταξινομεί εκ νέου τους δίσκους του όχι αλφαβητικά ή χρονολογικά, αλλά αυτοβιογραφικά.
Μια από τις μεγαλύτερες αναγνωστικές μου εμμονές, για αρκετά χρόνια έως και τις αρχές της περασμένης δεκαετίας, υπήρξε ο ισραηλινός διηγηματογράφος Ετγκαρ Κέρετ. Εκείνη την περίοδο διάβασα και ξαναδιάβασα όποιο διήγημα ή συνέντευξή του μπορούσα να βρω στις γλώσσες που καταλάβαινα ή μισοκαταλάβαινα· του πήρα δύο συνεντεύξεις για ελληνικά περιοδικά· όταν επισκέφθηκε την Αθήνα, άφησα στο τραπεζάκι εμπρός του μια στοίβα βιβλία για να τα υπογράψει, καθυστερώντας τον κόσμο που περίμενε πίσω μου· κι όταν το καλοκαίρι του 2014 βρέθηκα στη Βαρσοβία, έκανα επί ώρες κύκλους μες στο ψιλόβροχο ώσπου να βρω το σπίτι-εικαστική εγκατάσταση που έχτισε στο παλιό γκέτο, στο κενό ανάμεσα σε δύο πολυκατοικίες, και να στριμώξω κάτω από την πόρτα ένα γράμμα που, προφανώς, έγινε μούσκεμα και δεν διαβάστηκε ποτέ. Υπάρχουν πολλά διηγήματά του που θεωρώ αριστουργήματα – σημειώνω ορισμένους τίτλους: «Σωλήνες», «Μήτρα», «Σειρήνα», «Τρελή κόλλα», «Ενα τελευταίο διήγημα κι αυτό ήταν όλο» από τη συλλογή Ο οδηγός λεωφορείου που ήθελε να γίνει Θεός, και «Καμάρι», «Αλογάκι», «Μια σκέψη σε σχήμα διηγήματος», «Μπουκάλι», «Μπακαλιάρος» από τη συλλογή Ο εκείνος. Και θα μπορούσα να αναφέρω κι άλλα.
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tovima.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
