Τέσσερις ήρωες (με τρεις αφηγητές να εκφέρουν άλλοτε τον άμεσο και άλλοτε τον έμμεσο λόγο τους) αναλαμβάνουν τον πρωταγωνιστικό ρόλο στο καινούργιο μυθιστόρημα του Νίκου Δαββέτα. Είναι όλοι τους πατέρες και γιοι, σχηματίζοντας δύο σύστοιχα ζευγάρια ανιόντων και κατιόντων. Δύο ζευγάρια των οποίων η ζωή καλύπτει ολόκληρη τη μεταπολεμική περίοδο: από τον Εμφύλιο, τη δικτατορία των συνταγματαρχών και τη Μεταπολίτευση μέχρι τα χρόνια των μνημονίων. Το βιβλίο ακουμπά την Ιστορία, αλλά δεν την ξεφλουδίζει κομμάτι-κομμάτι, όπως συμβαίνει σε άλλα μυθιστορήματα του Δαββέτα. Στο Θήραμα (2004), στη Λευκή πετσέτα στο ρινγκ (2006), στην Εβραία νύφη (2009) και στον Ζωγράφο του Μπελογιάννη (2013), τα πραγματικά γεγονότα αποκτούν ευδιάκριτο όγκο και συμμετέχουν αδιάκοπα στη μυθοπλασία, όντας αντλημένα από την καρδιά της ιστορικής εμπειρίας, ενώ στους Αντρες χωρίς άντρες οι ιστορικοί δεσμοί με τον λογοτεχνικό μύθο παραμένουν εσκεμμένα χαλαροί και διαμεσολαβημένοι, μολονότι δεν παύουν ούτε στιγμή να διαποτίζουν τον σκληρό πυρήνα του.
Υπάρχει, παρ’ όλα αυτά, ένας μίτος που συνδέει ευθέως το συγγραφικό παρελθόν με το συγγραφικό παρόν. Η Ιστορία είναι για τον Δαββέτα των προηγούμενων βιβλίων ένα μαύρο πανηγύρι σκιών και φαντασμάτων, εκπροσωπώντας για τους ήρωες όχι το πρώτο κινούν αίτιο της συλλογικής μοίρας, αλλά ένα άλμα προς την παντελή σύγχυση και απροσδιοριστία του σύγχρονου κόσμου. Αυτό ακριβώς συμβαίνει και στους Αντρες χωρίς άντρες, που γίνονται πιο ασπόνδυλοι ως προς την ιστοριογραφική τους ύλη προκειμένου να δώσουν μεγαλύτερη έμφαση στο υπαρξιακό στοιχείο και να το τοποθετήσουν στο επίκεντρο πλέον της σκηνικής δράσης.
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tovima.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
