Ενας πάτρωνας ή δάσκαλος που μιλάει σε κάποιον εξομολογητή του; Μια σειρά σατανικών χρονολογικών συμπτώσεων με τις πολιτικές δολοφονίες που αφάνισαν την οικογένεια Κένεντι και μια πλατεία η οποία δεν υφίσταται; Δύο φωνές που σκεπάζουν η μία την άλλη χωρίς να προλάβει εν τέλει να ακουστεί καμία; Κάποιος που σώζει τον φύλακα άγγελό του; Κάποιοι άλλοι που αίφνης διασώζονται από έναν αποπνικτικό εγκλεισμό; Και ακόμα, για να συνεχιστούν τα μυστήρια, τι σημαίνουν ένα τέρας χωμένο μέσα σε ένα αστικό τούνελ και ένα ξερονήσι παρατημένο στα Δωδεκάνησα ή τι ακριβώς προσμένουν δύο ζευγάρια που κάνουν επεισοδιακές διακοπές μαζί; Και επίσης, πώς όλα τα οικονομικά και κοινωνικά δεινά του καιρού μας είναι δυνατόν να βολευτούν κάτω από τις αλλεπάλληλες στρώσεις μιας ανθρωποφαγικής πίτας; Και επιπροσθέτως, τι μπορεί εκ νέου να σημαίνουν το κυνήγι του πουλιού Εμού στην Αυστραλία, η ανορθόδοξη πρόταση να αντικατασταθεί η στρογγυλή θεά του ποδοσφαίρου από μια μπάλα-κύβο ή η αφήγηση μιας ιστορίας που παραμένει εξαρχής στα μισά του δρόμου; Και επίσης, για να επιταθούν οι απορίες, πού παραπέμπει η εξιστόρηση μιας κλοπής από την Εθνική Πινακοθήκη και ποιο είναι το νόημα ενός άναρχου καταλόγου με ονόματα οδών; Και τέλος, για να κλείσει ο κύκλος των ακατανόητων, γιατί μια γάτα να αποσπάσει σε πολυσύχναστο δρόμο την προσοχή μας, σε ποιον απευθύνονται τα αισθήματα για μια διαψευσμένη σχέση και τι άραγε να κάνουμε με έναν επικήδειο μηδενικού απολογισμού, με ένα σύνολο σχεδόν γελοίων συγγραφικών αγγελιών και προσκλήσεων ή με έναν επαρχιακό σύνδεσμο πολιτών που ομολογούν δίκην διατεταγμένης αποστολής (ίσως και σε ένα ξέσπασμα ομαδικής υστερίας) τις ευθύνες τους για την οικονομική κρίση;
Χρησιμοποιούμε με αφόρητη συχνότητα τον όρο «μικρή φόρμα», τείνοντας να τον εξισώσουμε με την περιορισμένη έκταση του διηγήματος και αφυδατώνοντάς τον από την ειδική δυναμική του, που αναφέρεται σε εξαιρετικά σύντομα κείμενα, σε ιστορίες-μπονζάι οι οποίες συνοψίζουν στις ελάχιστες σελίδες τους ή στις μετρημένες στα δάχτυλα του ενός χεριού αράδες τους κάτι ικανό να εκραγεί αστραπιαία (όσο αστραπιαία είναι και η διάρκεια του κειμένου από το οποίο εκπέμπεται), διασπείροντας δαιμονικά τη σημασία του: μια σημασία κάθε άλλο παρά στατική, σταθερή και καθορισμένη, καθώς και έτοιμη να πυροδοτήσει τις πιο διαφορετικές αναγνώσεις και ερμηνείες. Χαίρομαι τα μάλα που βλέπω τον Κώστα Κατσουλάρη να παρακάμπτει με τα κείμενα του Αφαίας και Τελαμώνος (τα περισσότερα μπονζάι συν ορισμένα ελαφρώς εκτενέστερα) τις κατακτήσεις της μέχρι τώρα πεζογραφίας του (η οποία δεν θέλησε έτσι κι αλλιώς ποτέ να βολευτεί σε έναν και μόνο προορισμό), για να ανοιχτεί σε ένα παιχνίδι όχι ακριβώς με το παράλογο, αλλά οπωσδήποτε με τις βεβαιότητες οι οποίες διακατέχουν τον ορίζοντα της αναγνωστικής μας προσδοκίας.
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tovima.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
