Τα τελευταία χρόνια στην Ελλάδα τόσο οι εκδότες όσο και οι αναγνώστες έχουν επαναπροσδιορίσει (για ποικίλους λόγους που δεν είναι της παρούσης) τη σχέση τους με το διήγημα. Δεν είναι πλέον τόσο επιφυλακτικοί όσο κατά το παρελθόν, κυρίως με το ελληνικό διήγημα. Ωστόσο δεν φαίνεται να ισχύει το ίδιο με το μεταφρασμένο διήγημα. Διότι, με ελάχιστες εξαιρέσεις, η κυκλοφορία τέτοιων βιβλίων παραμένει μάλλον υποτονική. Τη διαπίστωση αυτή πρέπει, σε κάθε περίπτωση, να την καταγράψουμε. Είναι όμως προτιμότερο να σταθούμε σε έναν από τους πιο πρόσφατους τίτλους στη σειρά «Aldina» των εκδόσεων Gutenberg, στον τόμο Το τραγούδι της σάλπιγγας και άλλα διηγήματα όπου περιλαμβάνονται δέκα ιστορίες του Αμερικανού Ουάλας Στέγκνερ (1909-1993) που θεωρείται μεν ο «πρύτανης των συγγραφέων της Δύσης», αλλά για τους περισσότερους το λογοτεχνικό του έργο παραμένει αχαρτογράφητο πεδίο. Είναι η πρώτη φορά που διαβάζουμε στα ελληνικά δείγματα της μυθοπλασίας του. Και δύσκολα θα διαφωνήσουμε ως προς την πλέον εντυπωσιακή διάσταση της γραφής του: την πλούσια αισθαντικότητα με την οποία ο ίδιος περιγράφει τον φυσικό κόσμο, αποδίδοντας τις γαλήνιες αλλά και δυσοίωνες όψεις του, αναδεικνύοντάς τον εν τέλει σε δραματουργικό πλαίσιο μέσα στο οποίο κινούνται οι άνθρωποι και τα ζώα.
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tovima.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
