Ηταν αποπνικτικός Ιούνιος όταν πέθανε ο πατέρας της. 67 ετών, διατηρούσε, μαζί με τη μητέρα της, ένα καφεπαντοπωλείο σε χωριό της Νορμανδίας. Μετά την κηδεία, μητέρα και κόρη μάζεψαν του ρούχα του για να τα δώσουν. Στο καθημερινό μπουφάν του βρήκαν το πορτοφόλι. Λίγα λεφτά, το δίπλωμα οδήγησης και στην πίσω θήκη, μια παλιά φωτογραφία τυλιγμένη σε ένα απόκομμα εφημερίδας. Η φωτογραφία απεικόνιζε μια ομάδα αντρών, αγροτών ή εργατών, με τραγιάσκες. Στην πίσω σειρά διακρινόταν ο πατέρας. Το απόκομμα της εφημερίδας είχε τα ονόματα των επιτυχόντων στην Παιδαγωγική Ακαδημία. Ανάμεσα στα ονόματα ήταν κι αυτό της κόρης του. Ο δικός του κόσμος τελείωνε, μαζί με την παλιά φωτογραφία, κι ένας νέος κόσμος ανοιγόταν μπροστά του, αυτός της κόρης του, καθηγήτρια, μεσοαστή, μέλος ενός κόσμου από τον οποίο ο ίδιος είχε περιφρονηθεί.
Κι από ‘δώ, με αφορμή το εύρημα αυτό, η κόρη, που δεν είναι άλλη από τη συγγραφέα Ανί Ερνό, ανασυσταίνει τη ζωή του πατέρα της. Η αυτοβιογραφική νουβέλα «Ο τόπος», που μόλις κυκλοφόρησε (εκδόσεις Μεταίχμιο) δεν είναι μόνο ένας ατομικός βίος. Είναι και η τοιχογραφία της αγροτικής και εργατικής Γαλλίας στις πρώτες δεκαετίες του 20ού αιώνα, η καθολική της παράδοση, οι προλήψεις της, η γλώσσα της, η κυριακάτικη λειτουργία, η χειρωνακτική εργασία, η πίστη στη μοίρα…
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tovima.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
