Στην ορεινή Ηπειρο τοποθετεί ο Μιχάλης Μακρόπουλος τις πρόσφατες νουβέλες του Τσότσηγια και Ω’μ (2017) και Το δέντρο του Ιούδα (2014). Με γλώσσα απογυμνωμένη και αντιδιακοσμητική, που κατορθώνει εκ παραλλήλου να πυροδοτήσει κατά τόπους έναν υπόγειο λυρισμό, υποδεικνύοντας τον αισθησιακό, σχεδόν σωματικό τρόπο με τον οποίο βιώνουν οι ήρωες τη σιωπηλή ομορφιά της φύσης, ο συγγραφέας αποκαλύπτει στα δύο βιβλία του και κάτι πιο εσωτερικό: το πώς η μαγική κίνηση του ραβδιού της λογοτεχνικής φαντασίας μπορεί να μεταμορφώσει μιαν απειροελάχιστη λεπτομέρεια σε ολόκληρο κόσμο.
Με την καινούργια νουβέλα του, που επιγράφεται Μαύρο νερό, ο Μακρόπουλος παραμένει στην ίδια γεωγραφική περιοχή, για να εντάξει, όμως, τώρα τα πρόσωπα και τη δράση του σε ένα είδος οικολογικής αλληγορίας. Εκεί όπου ο Ακης Παπαντώνης προβάλλει με το μυθιστόρημά του Νερό, σκιές (2019) την καταστροφή του Τσερνόμπιλ στο αναπεπταμένο πεδίο μιας ρημαγμένης πολιτικά, ιστορικά και φυσικά πολιτείας, η οποία έχει οδηγήσει σε βαθμό μηδέν την ανθρώπινη ύπαρξη, ο Μακρόπουλος προτιμά έναν συμβολικότερο, μελλοντολογικού τύπου τόνο.
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tovima.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
