Οικογένεια δολοφόνων

Η δεκαετία του 1930 θεωρείται ως η χρυσή εποχή της αστυνομικής λογοτεχνίας στη Μεγάλη Βρετανία, όπου μεσουρανούσε η Αγκαθα Κρίστι και οι ομότεχνοί της, άνδρες και γυναίκες. Εχοντας μελετήσει τη συγκεκριμένη εποχή, τους συγγραφείς και τα βιβλία τους, ο Αυστραλός Μπέντζαμιν Στίβενσον, βραβευμένος stand-up κωμικός, γράφει ένα αστυνομικό μυθιστόρημα επιχειρώντας να μιλήσει για εγκλήματα και δολοφόνους. Ο ήρωας-αφηγητής του, ο Ερνεστ Κάνιγχαμ, προτού αρχίσει την εξιστόρηση των φόνων του βιβλίου εξομολογείται στον πρόλογό του: «Ολοι στην οικογένειά μου έχουν σκοτώσει κάποιον» και λίγο μετά σημειώνει «το παρόν δεν είναι μυθιστόρημα». Τι είναι λοιπόν το Ολοι στην οικογένειά μου έχουν σκοτώσει κάποιον (εκδ. Ψυχογιός); Ισχυρίζεται πως δεν είναι μέλος οικογένειας ψυχοπαθών, πως ορισμένοι από τους οικείους του είναι καλοί, άλλοι κακοί και κάποιοι απλώς άτυχοι.

Στο πρώτο κεφάλαιο γνωρίζουμε τον αδελφό του αφηγητή, τον Μάικλ, ο οποίος του λέει πως χτύπησε κάποιον και τον έχει στο πίσω μέρος του αμαξιού του. Είναι νεκρός, αλλά δεν πέθανε από το χτύπημά του: νωρίτερα κάποιος τον πυροβόλησε. Και τίνος είναι τα χρήματα που έχει πάνω του; Μήπως τα έχει κλέψει; Κι έπειτα μαθαίνουμε για την Εριν, τη σύζυγό του αφηγητή, την Οντρεϊ, τη μητέρα του, τον Μαρτσέλο, τον πατριό του, τη Σοφία, τη θετή αδελφή του, επίσης τη Λούσι, τον Αντι και την Κάθριν. Μας πληροφορεί πως τον πατέρα του τον σκότωσε ένας αστυνομικός και πως ο ίδιος έχει σκοτώσει. Η ιστορία δεν έχει Ηρακλή Πουαρό, έχει όμως τον αστυνόμο Κρόφορντ, ενώ στην πλοκή υπάρχει κι ένας καθ’ έξιν δολοφόνος, γνωστός ως Μαύρη Γλώσσα. Τούτο το πρωτότυπο μυθιστόρημα έχει μυστήρια, έχει και χιούμορ.