Τα διηγήματα που εντάσσονται στο λογοτεχνικό είδος το οποίο έχει συμβατικά αποκληθεί αστυνομικό επειδή πραγματεύονται ένα ή περισσότερα εγκλήματα, κυρίως φόνους, γράφονται σε όλον τον κόσμο από το 1841 και εφεξής, δηλαδή από τότε που δημοσιεύτηκε στο αμερικανικό περιοδικό Graham’s Magazine το διήγημα «Οι φόνοι της οδού Μοργκ» του Εντγκαρ Αλαν Πόου. Ωστόσο, πριν από τον Πόου είχαν εμφανιστεί και άλλοι συγγραφείς που έγραψαν αστυνομικές ιστορίες. Μας το θυμίζει ο Ισπανός Χουάν Αντόνιο Μολίνα Φόιξ στην ανθολογία δεκατριών κλασικών αστυνομικών διηγημάτων που εξέδωσε το 2015, όπου περιλαμβάνονται αστυνομικές ιστορίες από τις απαρχές του είδους έως τη δεκαετία του 1920.
Στην εξαιρετική εισαγωγή του ο ανθολόγος αναζητεί τις ρίζες της αστυνομικής αφήγησης στα βιβλικά κείμενα, στον Οιδίποδα του Σοφοκλή και στις Χίλιες και μία νύχτες. Το κείμενό του αρχίζει με τη διαπίστωση ότι η «αέναη περιέργεια είναι βασικό χαρακτηριστικό της ανθρώπινης κατάστασης». Υπάρχει, συνεχίζει, η εγγενής ανάγκη της ανθρώπινης φαντασίας να ξέρει ή να προσπαθεί να ανακαλύψει οτιδήποτε μας αφορά, ή ακόμα και οτιδήποτε δεν θα έπρεπε να μας ενδιαφέρει, για να ικανοποιήσουμε τη δίψα μας για εκείνα που βρίσκονται πέρα από την πραγματικότητά μας.
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tovima.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
