Αθήνα, δεκαετία του 1960. Ενας φοιτητής κυνηγούσε μια φοιτήτρια. Η ίδια πήγε, εν τέλει, μαζί του για καφέ. Ομως τα πράγματα δεν εξελίχθηκαν όπως περίμενε εκείνος, αντιθέτως, «είσαι ένα κοριτσάκι του Μεσαίωνα…» της είπε, εμφανώς επικριτικά, και εκείνη τον έβαλε στη θέση του. Επειτα από χρόνια, ακαδημαϊκή δασκάλα πια, ειδήμων της λατινικής και της ιταλικής γραμματείας, έγραφε μελέτες για τον Μεσαίωνα και δίδασκε στους φοιτητές την ερωτική ποίηση της συγκεκριμένης περιόδου. Το περιστατικό αυτό (που είναι μάλλον ανάλαφρο σε σχέση με άλλα, πιο βιωματικά, πιο σοβαρά, ενίοτε επίπονα) το περιγράφει η γιαγιά Αλκηστη (καθόλου τυχαίο το όνομα) στην εγγονή της, τη Στέλλα, στο πλαίσιο της τέταρτης ιστορίας που της αφηγείται. Το βιβλίο αυτό (εμπνευσμένο από το Δεκαήμερο του Βοκκάκιου) αρθρώνεται σε δεκατρείς τέτοιες ιστορίες, «γλυκόπικρες» για τη γιαγιά και «διδακτικές» για την εγγονή της, η οποία έχει πλέον μεγαλώσει και αναζητεί κάτι παραπάνω από παραμύθια. Ασφαλώς, το βιβλίο αυτό είναι μάλλον ένα ενιαίο (ως προς τη σύλληψή του) αφήγημα, στο οποίο μια γυναίκα (δραστήρια, διεκδικητική και ανθεκτική, παρά τις κακοτοπιές) εξιστορεί όχι μόνο την προσωπική της πορεία (παιδική και νεανική ηλικία, οικογένεια, σπουδές, συζυγικός και μητρικός βίος) αλλά και την επιστημονική της σταδιοδρομία, καθώς και την προσφορά της στην εκπαίδευση και στη δημόσια διοίκηση. Η πολιτική, εν προκειμένω, δεν απουσιάζει. Η Στέλλα Πριόβολου, ομότιμη καθηγήτρια της Φιλοσοφικής Σχολής του ΕΚΠΑ, ουσιαστικά αυτοβιογραφείται και συγχρόνως απευθύνει την αγάπη της προς την αγαπημένη, συνονόματη εγγονή της, «την αναγέννηση και τη συνέχεια» της δικής της ζωής.
Γρηγόρης Μπέκος
