Το νέο μυθιστόρημα της Λίλας Κονομάρα μοιάζει να είναι ένας ακόμα κρίκος του έργου της, το οποίο είναι επικεντρωμένο στην ανθρώπινη μοίρα, στις ποικίλες και δραματικές εκφάνσεις της. Γι’ αυτό και ο τίτλος έχει διπλή ανάγνωση: Ο μπόγος (εκδ. Καστανιώτη) δεν είναι μόνον αυτός μέσα στον οποίο οι χαρακτήρες έχουν κρατήσει και μεταφέρουν στον χωρο-χρόνο το βιος τους· είναι και ένα είδος συμβόλου που εμπεριέχει το πολύτιμο συγγραφικό «βιος» της ίδιας της Κονομάρα.
Θα λέγαμε ότι Ο μπόγος είναι ένα βήμα εξέλιξης της γραφής της, όχι γιατί επέλεξε να επιστρέψει στη μεγάλη φόρμα αλλά γιατί κατέστρωσε και έφερε σε πέρας ένα απαιτητικό εγχείρημα, δημιουργώντας μια τοιχογραφία ηρώων οι οποίοι, αν και μυθοπλαστικά υπερβαίνουν τον ιστορικό χρόνο, την ίδια στιγμή αποκτούν υπόσταση μόνον μέσα από αυτόν. Φτάνοντας στο τέλος του βιβλίου ο αναγνώστης έχει παρακολουθήσει τις περιπέτειες και τα πάθη ζωής οικογενειών όπως αυτών του Αντρέα και της Μαρίνας Κεχαγιά, του παπα-Λάμπρου και της παπαδιάς του Χαρίκλειας, του Νίκου και της Ερασμίας Φωτιάδη, των αδελφών Μεταλληνών ή τον εύθραυστο κόσμο ηρώων όπως ο πρώην πρωταγωνιστής του τσίρκου και της ρόδας του θανάτου Λιόντας, η ζωή του οποίου σημαδεύτηκε εσαεί από τον μοιραίο έρωτά του για τη Στέλλα, ο περιπτεράς Λευτέρης Νούσιας που παρακολουθεί και καταγράφει ως πληροφοριοδότης τις ζωές των άλλων, η πόρνη Μάγδα και βέβαια ο Μανόλης, η απροσδόκητη εμφάνιση, η ταυτότητα και η προσωπικότητα του οποίου παραμένουν σε όλο το αφηγηματικό φάσμα αδιευκρίνιστες και αμφιλεγόμενες. Κι όλα αυτά σε ένα χρονικό άνυσμα πλέον του αιώνα (1911-2018), διάστημα κατά το οποίο οι πρωταγωνιστές, οι οποίοι ζουν σε μια περιφερειακή πόλη (ή κωμόπολη) της Μακεδονίας, δεν γερνούν, δεν εκπίπτουν σωματικά αλλά βιώνουν τις καμπές τις Ιστορίας (και επιβιώνουν από αυτές) σαν να έχουν υπερβεί το πιο αναγνωριστικό, ίσως, χαρακτηριστικό των έμβιων υπάρξεων, που είναι ο προορισμός τους να καταστούν ανύπαρκτες.
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Έχετε ήδη συνδρομή;Μπορείτε να συνδεθείτε από εδω
Είσοδος
