Είναι Αύγουστος του 1917 και το μάζεμα των φουντουκιών έχει αρχίσει στο Ορντού, στα νότια παράλια της Μαύρης Θάλασσας, κάπου κοντά στα αρχαία Κοτύωρα, όπου μαζί με 110.000 Τούρκους ζουν και 18.000 Ελληνες, μέχρι το 1915 και 12.000 Αρμένιοι. Αυτή η χρονιά δεν είναι σαν τις άλλες, ο Α’ Παγκόσμιος Πόλεμος είναι πια κοντά, οι Ρώσοι έχουν καταλάβει την Τραπεζούντα, η Υψηλή Πύλη βρίσκεται στο πλευρό των Γερμανών. Στις 17 του μηνός το βράδυ ρωσικά πολεμικά βομβαρδίζουν το Ορντού, όπου βρίσκεται αποθήκη πυρομαχικών και αεροδρόμιο. Οι Ελληνες της πόλης νομίζουν ότι οι Ρώσοι έχουν έρθει για να τους προστατεύσουν, όταν καταλαβαίνουν τι γίνεται ξεσπά πανικός, τρέμουν μήπως έχουν κι αυτοί την τύχη των Αρμενίων δύο χρόνια πριν, χιλιάδες άνθρωποι ξεχύνονται στο λιμάνι ζητώντας βοήθεια από τα πολεμικά. Οι Ρώσοι ανεβάζουν σε βάρκες όσους μπορούν, τους μεταφέρουν στα πλοία, τους φυγαδεύουν, ανάμεσά τους και τη δεκαπεντάχρονη Αλεξάνδρα που προτού τραπεί σε φυγή αφήνει τις παντόφλες της στην εξώθυρα για να τις βρει μόλις επιστρέψει. Δεν θα γυρίσει ποτέ.
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tovima.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
