Το καινούργιο μυθιστόρημα του Πέτρου Τατσόπουλου έρχεται από τα παλιά, αλλά βαδίζει σε νέους δρόμους. Η μόνιμη αίσθηση της περιδίνησης και του κενού μέσα σε ένα ευτελές και κοινωνικά απορφανισμένο σύμπαν, η αποθέωση του ατομοκεντρισμού και η ασυγκράτητη κατρακύλα των μυθιστορηματικών πρωταγωνιστών μετά την έκπτωση από το όποιο βάθρο τους (ακόμα και αν είναι πολύ ανίσχυρο) συνιστούν τα χαρακτηριστικά που έχουν βάλει τη σφραγίδα τους σε όλο το μήκος της πεζογραφικής παραγωγής του Τατσόπουλου, σε συνδυασμό με ένα μόνιμο καθεστώς ειρωνείας και γελοιοποίησης τόσο των μυθιστορηματικών ηρώων όσο και των καταστάσεων οι οποίες τυχαίνει να τους επιβαρύνουν. Στην Κυρία που λυπάται θα συναντήσουμε ξανά το εκφραστικό στυλ και τα θεματικά μοτίβα μέσω των οποίων παγιώθηκε στη λογοτεχνική σκηνή ο Τατσόπουλος, με την κρίσιμη διαφορά πως το ατομοκεντρικό προβάλλεται τώρα διάπλατα στο δημόσιο πεδίο, καταλήγοντας σε έναν πραγματικό τραγέλαφο.
Παρά το γεγονός πως ο Τατσόπουλος στρέφει το βλέμμα του σε ποικίλες εκφάνσεις του δημόσιου χώρου (από τις τυχάρπαστες προσπάθειες εισόδου στην πολιτική σκηνή και τις ασυγχώρητες παραβλέψεις της Δικαιοσύνης μέχρι την εξαχρείωση των μεγάλων επιχειρηματικών συμφερόντων και τη διάχυτη διαφθορά), το επί της ουσίας ζητούμενο στην Κυρία που λυπάται είναι ένα: η συντριβή των ανθρώπων υπό το κράτος της δημοσιότητας. Ολα τα πρόσωπα του βιβλίου (ο Ισίδωρος Ζουγανέλης, ψυχολόγος διάσημος για μια σειρά βιβλίων αυτοβελτίωσης, η σύζυγος του καναλάρχη που τον έχει αναδείξει σε τηλεοπτικό σταρ, οι ανταγωνιστές του επί της μικρής οθόνης, ο μεγαλοδικηγόρος του καναλάρχη και ένας σατανιστής δολοφόνος ο οποίος εμπλέκεται με τους πάντες) αποτελούν θύτες και ταυτοχρόνως θύματα του θανατηφόρου έργου της δημοσιότητας.
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tovima.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
