Ο τροβαδούρος της σφαγής

Οι εβδομάδες κυλούσαν βουβές, τίποτε αξιοσημείωτο δεν συνέβαινε στην καθημερινότητά του. Και ήταν ακριβώς εκείνη η αδιαφορία των υπολοίπων που κόντευε να τον αποτρελάνει. Τον είχε ζώσει, για να είμαστε σαφείς, η απελπισία. Απώτερος σκοπός τους ήταν, καταπώς πίστευε, να τον παραπετάξουν στην αφάνεια, να τον θάψουν ζωντανό στη λήθη. Αυτό, όπως αντιλαμβάνεστε, τον γέμιζε με επώδυνη οδύνη. Αναζητούσε, λοιπόν, μετά μανίας κάτι φοβερό, κάτι εκρηκτικό, μια γενικευμένη «πρόκληση» η οποία όχι μόνο δεν θα μπορούσε να περάσει απαρατήρητη αλλά θα ανάγκαζε όλους τους επίβουλους εχθρούς του να τον μισήσουν ακόμη περισσότερο! Ωσπου κάποια μέρα, καθώς περιπλανιόταν άσκοπα, συλλογιζόμενος την αδικία που κατέτρυχε την ιδιοφυΐα του, ο Σελίν (φιλολογικό ψευδώνυμο του Λουί-Φερντινάν Ωγκίστ Ντετούς, 1894-1961) φτάνει σε μια υπαίθρια αγορά με παλαιοβιβλιοπωλεία και, εντελώς απρόσμενα, συναντά τον κομψό Πολ Μοράν.

Ο τελευταίος (εξαίρετος συγγραφέας κατά τα λοιπά) αρχίζει να στηλιτεύει την εθνική «ντροπή», πώς δηλαδή «η Γαλλία βρίσκεται υπό την κυριαρχία των παλιοεβραίων», με τους λογοτεχνικούς κύκλους, ασφαλώς, να μην αποτελούν εξαίρεση. Ο άλλος, ένας Aριος με εξημμένο το σύνδρομο καταδίωξης, δεν αργεί καθόλου να συνειδητοποιήσει ποια είναι η αποτελεσματική λύση στα προβλήματά του, ποια είναι η «ιερή σταυροφορία» την οποία οφείλει να στηρίξει η (ομολογουμένως απαράμιλλη) πένα του. Σπεύδει έπειτα ο Σελίν στην οδό Ροκεπίν προκειμένου να μιλήσει στον «προϊστάμενο επικοινωνίας», σε έναν πράκτορα της Γκεστάπο κοντολογίς. Ο «πρωτάρης» Σελίν ανοίγει καλά τ’ αφτιά του, ακούει προσεκτικά και ενημερώνεται για το «εβραϊκό ζήτημα» και το κρίσιμο «αίσθημα μνησικακίας» με το οποίο ακονιζόταν η ναζιστική ιδεολογία. Εν συνεχεία όμως, με συνοπτικές διαδικασίες, ως πεπειραμένος επαγγελματίας την ίδια στιγμή, ο Σελίν ζητεί να μάθει πώς λειτουργεί η εκδοτική αγορά στη Γερμανία και τι θα ισχύσει για τις μεταφράσεις και τα πνευματικά του δικαιώματα. Εξυπακούεται δε ότι απαίτησε τους πιο ευνοϊκούς όρους για τον εαυτό του. Δεν απέμενε πια παρά να εκτελέσει αυτό που ήδη κλωθογύριζε στο μυαλό του…