Η Αρετή Καράμπελα δεν έχει την ηλικία που έχουν συνήθως οι πρωτοεμφανιζόμενοι συγγραφείς, αλλά το πρώτο πεζογραφικό της βιβλίο οδεύει εξαρχής πέραν κατηγοριοποιήσεων: αποτελεί προϊόν εντελούς επεξεργασίας και κατακτημένης ωριμότητας και μπαίνει στον λογοτεχνικό στίβο χωρίς να χρειάζεται κανένα δεκανίκι. Και θέλω με την ευκαιρία να τονίσω ότι σε περιπτώσεις όπως της Καράμπελα είναι αναγκαίο να αφήσουμε αμέσως πίσω το κριτήριο της ηλικίας και της πρώτης εμφάνισης και να τις συζητήσουμε όπως συζητάμε οποιοδήποτε βιβλίο μπορεί να θεωρηθεί άξιο της προσοχής και του σχολιασμού μας.
Θα έλεγα, ξεκινώντας, ότι τα διηγήματα τα οποία φιλοξενούνται στη συλλογή της Καράμπελα, μικρά σε έκταση και με καταστατικά πυκνή γραφή (όχι, όμως, και μινιμαλιστικά), χρησιμοποιούν τη ρεαλιστική γλώσσα και τον ρεαλιστικό τους περίγυρο ως πρόσχημα ή, καλύτερα, ως προσωπείο. Ο ρεαλισμός αποτελεί εδώ μια μορφή υπό την οποία στεγάζονται κείμενα που συνομιλούν ευθέως με τη λογοτεχνία του φανταστικού και το ειδικότερο παρακλάδι της, το οποίο είναι οι ιστορίες τρόμου. Eνας τρόμος, παρ’ όλα αυτά, που φιλτράρεται προσεκτικά, που αποσύρεται από την πρώτη γραμμή της δράσης για να μη δηλωθεί και να μη φωνάξει, παράγοντας ενεργότερο αποτέλεσμα από το βάθος της σκηνής.
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tovima.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
