Εκείνη η εβδομάδα του Μαΐου του 2004 είχε αρχίσει πολύ παράδοξα (έτσι όπως ο Ντιντερό εννοούσε το παράδοξο, αναφερόμενος βεβαίως στον ηθοποιό). Εχοντας περάσει ένα Σαββατοκύριακο διαβάζοντας σελίδες του Τζορτζ Στάινερ, προς το έργο του οποίου η αγάπη μου ήταν και εξακολουθεί να είναι εκδηλωμένη και απεριόριστη, δέχθηκα ένα τηλεφώνημα από τη φίλη μεταφράστρια – και, τότε, συνεργάτρια των «Βιβλίων» – Σεσίλ Ιγγλέση Μαργέλλου να γευματίσουμε μαζί με τον… Τζορτζ Στάινερ.
Δεν θα μπορούσα να χάσω την ευκαιρία και γύρω στις 2.00, με έναν λαμπρό ήλιο που έκαιγε ευχάριστα χάρη στο βοριαδάκι το οποίο μόλις είχε αρχίσει να φυσάει, μια μικρή παρέα τρώγαμε θαλασσινά, με λευκό κρασί, χαλβά με κανέλα και φρούτα, στην «Τράτα» της Καισαριανής. Ο Τζορτζ Στάινερ, η Σεσίλ, η αγγλίδα ποιήτρια Ρουθ Ντάργουιν, που γνώριζε καλά την Ελλάδα και τα ελληνικά, ο ιταλός καθηγητής στο Πανεπιστήμιο της Καλαβρίας, ειδικός στον Τζορντάνο Μπρούνο, μαθητής του Στάινερ, Νούντσιο Ορντινε, που τον γνωρίσαμε αργότερα μέσα από το βιβλίο του «Η χρησιμότητα του άχρηστου», και εγώ.
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Έχετε ήδη συνδρομή;Μπορείτε να συνδεθείτε από εδω
Είσοδος
