Νότια Αμερική, Ουρουγουάη, αρχές του 20ού αιώνα. Ενα αγόρι (γεννημένο σε μια οικογένεια που αντιμετωπίζει σοβαρά οικονομικά προβλήματα και μετακινείται συνεχώς) αποτυγχάνει στις εισαγωγικές εξετάσεις του Γυμνασίου. Μια φίλη των γονιών του προθυμοποιείται να το βοηθήσει, να το προετοιμάσει καλύτερα ώστε να προσπαθήσει ξανά. «Δεν ωφελεί, κυρία. Δεν μπορώ να μάθω. Πρέπει να δημιουργήσω». Αυτός είναι ο Φελισμπέρτο Ερνάντες (1902-1964) και είναι τότε μόλις 12 χρόνων. Διερωτάται κανείς αν το συγκεκριμένο περιστατικό συνέβη όντως ή αν αποτελεί μεταγενέστερη προσθήκη στη μυθολογία του συγγραφέα. Πλην όμως δεν έχει και πολλή σημασία αυτό, διότι αν έχουμε αφεθεί έστω και σε μερικές από τις σελίδες που έγραψε ο ίδιος, είμαστε πεπεισμένοι ότι θα μπορούσε να το έχει πει. Βεβαίως, η προτεραιότητα κατά την περίοδο της νεότητάς του ήταν η μουσική, υπήρξε άλλωστε πιανίστας, συνόδευε με τις μελωδίες του, μεταξύ άλλων, ταινίες του βωβού κινηματογράφου σε αίθουσες των προαστίων του Μοντεβιδέο. Ωστόσο, η υστεροφημία του Φελισμπέρτο (έτσι είναι γνωστός ακόμη και σήμερα στη Λατινική Αμερική και εν γένει στον ισπανόφωνο κόσμο, απλώς με το μικρό του όνομα) δεν οφείλεται στις νότες του αλλά σε κάτι πιο πολύτιμο, στις λέξεις του, σε τούτο το κρυφό και ασίγαστο πάθος.
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tovima.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
