Πρέπει να εξομολογηθώ πως κοιτάζω πάντοτε με έντονη καχυποψία τα πεζογραφικά βιβλία που θέλουν να μιλήσουν για επίκαιρες καταστάσεις μείζονος έντασης και διάρκειας, όπως είναι η οικονομική και κοινωνική κρίση της τελευταίας δεκαετίας στην Ελλάδα ή η υγειονομική κρίση του κορωνοϊού κατά τη διάρκεια του 2020 σε διεθνές επίπεδο. Και η επιφυλακτική αυτή στάση πιστεύω πως πηγάζει όχι από κάποια αριστοκρατική πεποίθηση για τη λογοτεχνία, που λέει πως ως υψηλή τέχνη του λόγου χρειάζεται περίσσεια χρόνου προκειμένου να αφομοιώσει και να επεξεργαστεί την καυτή πραγματικότητα (τίποτε δεν εμποδίζει τη λογοτεχνία να αντιμετωπίσει εις βάθος την οποιαδήποτε πραγματικότητα), αλλά από την επίγνωση ότι μια παρόμοια αναμέτρηση αποτελεί ιδιαιτέρως δύσκολο εγχείρημα. Κάτι που περίτρανα άλλωστε έχει αποδείξει τόσο η υπερδεκαετής ελληνική μυθιστορηματική παραγωγή για την κατάρρευση της οικονομίας όσο και οι πρώτες λογοτεχνικές απόπειρες (ελληνικές και ξένες) για τον τρόμο του κορωνοϊού.
Σε ένα τέτοιο πλαίσιο, ξεκίνησα να διαβάζω με άπειρες επιφυλάξεις τη Μέθοδο της μπουρμπουλήθρας της Ρούλας Γεωργακοπούλου, τη δεύτερη πρόζα της μετά το Δέντρα, πολλά δέντρα (2018). Και βιάζομαι να ξεκαθαρίσω πως οι επιφυλάξεις μου όχι μόνο έκαναν γρήγορα φτερά μα και έδωσαν αμέσως μετά τη θέση τους σε μια ιδέα που θέλω να συζητήσω δημοσίως: ότι βιβλία σαν κι αυτό της Γεωργακοπούλου δίνουν ενδεχομένως μια απάντηση στο ερώτημα για το πώς μπορεί η λογοτεχνία να καταπιαστεί με έκτακτες περιόδους χωρίς να κατρακυλήσει στην ευκολία, στον συναισθηματισμό και στο μελόδραμα, υιοθετώντας, στην ίδια γραμμή, μια λογική καταγγελίας των πάντων για τους πάντες.
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tovima.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
