«Νομίζω ότι είναι το καλύτερο μυθιστόρημα που έχει γράψει μέχρι στιγμής Αμερικανός» φαίνεται να δήλωσε ο Γουίλιαμ Φόκνερ (1897-1962) τον Μάιο του 1936, όταν ολοκλήρωσε το βιβλίο του Αβεσσαλώμ, Αβεσσαλώμ!, το οποίο μάλιστα έσπευσε να περιγράψει ως «την ιστορία ενός άντρα που ήθελε να κάνει έναν γιο από περηφάνια, και έκανε πολλούς από δαύτους και εκείνοι τον κατέστρεψαν». Ωστόσο τα πράγματα, ό,τι κι αν ισχυριζόταν, δεν είναι ποτέ τόσο απλά με τον ίδιο, τον σπουδαιότερο μοντερνιστή της παράδοσης του Νότου στις Ηνωμένες Πολιτείες, πολλώ δε μάλλον με το συγκεκριμένο έργο, που θεωρείται από τους περισσότερους, οι οποίοι έχουν και δίκιο, το αποκορύφωμα μιας απαράμιλλα υψηλής και αταλάντευτα απαιτητικής τέχνης. Στο περιοδικό «Time», ένας ανώνυμος κριτικός εκείνης της περιόδου, μπορεί να χαρακτήρισε το Αβεσσαλώμ, Αβεσσαλώμ! το «πιο παράξενο, το λιγότερο ευανάγνωστο, το πιο εξοργιστικό» μυθιστόρημα του Φόκνερ, αλλά δεν γινόταν να μην παραδεχθεί ότι «από ορισμένες πλευρές» υπήρξε και το «πλέον εντυπωσιακό» που είχε δημοσιεύσει ως τότε ο συγγραφέας.
Σε κάθε περίπτωση πάντως, αυτό και το βιβλίο Η βουή και η μανία, που προηγήθηκε το 1929, συνετέλεσαν αποφασιστικά, όπως πιστεύεται, στην απονομή του Βραβείου Νομπέλ Λογοτεχνίας για το έτος 1949 στον αμερικανό πεζογράφο. Υπενθυμίζουμε ότι η Σουηδική Ακαδημία τον τίμησε «για την πανίσχυρη και καλλιτεχνικά μοναδική συνεισφορά του στο σύγχρονο αμερικανικό μυθιστόρημα». Το ύφος αποτελεί, ως γνωστόν, την πεμπτουσία της λογοτεχνικής δημιουργίας. Και το ύφος του Φόκνερ συνιστά το στιβαρό θεμέλιο των ατέλειωτων, έκθαμβων επιστροφών μας στο έργο του. Δεν είναι τόσο οι ιστορίες που αφηγείται, το ακατάσχετο αίμα και η ανεξέλεγκτη τρέλα τους, όσο ο τρόπος με τον οποίο αυτές οι ιστορίες, σμιλεμένες από έναν υπαρξιακό οίστρο, εφιαλτικό και εκστατικό, πλην όμως εμπύρετα επεξεργασμένο, ανυψώνονται πια σε σφαίρες αρχετυπικές, διαχρονικές για την ανθρώπινη υπόσταση.
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tovima.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
