«Κάποιος θα πρέπει να συκοφάντησε τον Γιόζεφ Κ., διότι χωρίς να έχει κάνει τίποτα κακό, ένα ωραίο πρωί συνελήφθη». Η φράση, με την οποία αρχίζει η Δίκη του Φραντς Κάφκα, δεν έλεγε να μου φύγει από τον νου καθώς κατηφόριζα στην Οδό των Αλχημιστών της Πράγας έπειτα από σύντομη επίσκεψη στο κάστρο που δεσπόζει στην πόλη. Κι εδώ αναμένονταν φασαρίες και συλλήψεις την επομένη. Ηταν παραμονή Πρωτομαγιάς του 1989 και δεν δυσκολευόσουν να καταλάβεις πως το καθεστώς κατέρρεε. Στο ιστορικό κέντρο είχαν αναπτυχθεί σημαίες και πανό, όμως ελάχιστοι κυκλοφορούσαν στους δρόμους. Οι Αρχές είχαν δώσει εντολή όλοι οι επισκέπτες να απομακρυνθούν από την πόλη εκείνη τη μέρα. Ηταν ειρωνικό, γιατί κανείς άλλος συγγραφέας εκτός από τον Κάφκα δεν περιέγραψε με την ίδια δύναμη τον αδυσώπητο χαρακτήρα της εξουσίας. Ο ίσκιος του στοίχειωνε την Πράγα, όπως κι η Πράγα, όπου πέρασε το μεγαλύτερο μέρος της ζωής του, στοιχειώνει τα γραπτά του. Και έμοιαζε δύο φορές ειρωνικό, όταν σκεφτόσουν ότι το άγαλμά του παρέμενε στη θέση του, όπως και η πλάκα στο σπίτι όπου γεννήθηκε και βέβαια ο οικογενειακός τάφος των Κάφκα στο εβραϊκό κοιμητήριο Στρασνίτσε.
Τα βιβλία του εν τούτοις δεν υπήρχαν πουθενά. Από το 1924 που πέθανε σ’ ένα αυστριακό σανατόριο ως τότε είχαν απαγορευθεί τρεις φορές: πρώτα κατά τη διάρκεια της ναζιστικής κατοχής, κατόπιν σε όλη τη σταλινική περίοδο και τέλος μετά την εισβολή των τανκς του Συμφώνου της Βαρσοβίας το 1968 ως την πτώση του κομμουνιστικού καθεστώτος. Είχε μεσολαβήσει η σύντομη περίοδος της φιλελευθεροποίησης στη δεκαετία του 1960, όταν τα βιβλία του κυκλοφορούσαν. Ηταν όμως αρκετή για να ταυτιστεί στη συλλογική συνείδηση των Τσέχων ο μεγάλος συγγραφέας με την πόλη του.
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tovima.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
