Οι ιστορίες που ξεδιπλώνει ο Γιάννης Μακριδάκης στα μυθιστορήματα και στις νουβέλες του είναι στη συντριπτική τους πλειονότητα εκτός κέντρου: μικρές και τοπικές. Ο συγγραφέας ανακινεί την παράδοση του συσσωρευμένου προφορικού πλούτου της Χίου (κάποτε και άλλων τόπων), ο σκοπός του, ωστόσο, δεν είναι συλλεκτικός και λαογραφικός. Οι πολίχνες και οι αφανείς οικισμοί του μένουν μακριά από τον πολιτισμό της μεγάλης πόλης επειδή όσες μεταβολές κι αν έχουν επέλθει εν τω μεταξύ στην καθημερινότητά τους δεν παύουν να διατηρούν ή να επιζητούν έναν οργανικό τρόπο συμβίωσης. Παρ’ όλα αυτά, οι ζωντανοί φορείς αυτής της ξεχασμένης συλλογικότητας (το αντίπαλο δέος για έναν αστικό πολιτισμό ο οποίος έχει χαλάσει πέρα για πέρα) δεν ενεργούν ως εξωραϊσμένα ή εξωραϊστικά μοντέλα.
Οι ήρωες του Μακριδάκη αποτυπώνουν το βάρος και την επιμονή του συλλογικού χωρίς να εγκαταλείπουν την πολυδιασπασμένη προσωπική τους επικράτεια: μοναχικοί, ιδιότροποι, απροσάρμοστοι, κάποτε ακόμα και διασαλευμένοι, αποκαλύπτουν μια πεζογραφία έξω από οποιοδήποτε ηθογραφικό ή νεοηθογραφικό πρότυπο.
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tovima.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
