Παρά τη δυσθεώρητη φήμη του έργου του, που είναι ο αρχιτεκτονικός σχεδιασμός του Παρθενώνα, η Ιστορία έχει επιφυλάξει μόνο μερικές λιτές αράδες για το πρόσωπο του Ικτίνου: έζησε κατά τη διάρκεια του 5ου αιώνα π.Χ. και επί ηγεμονίας του Περικλή, συνεργάστηκε με τον Καλλικράτη για την οικοδόμηση του ιερού ναού της Αθηνάς και ενδεχομένως ήταν υπεύθυνος για δύο ακόμα σημαντικές κατασκευές του καιρού του: τον Επικούρειο Απόλλωνα στις Βάσσες της Πελοποννήσου και την αίθουσα του Τελεστηρίου στην Ελευσίνα. Την πενιχρή, σκιώδη αυτή βιογραφία έρχεται να συμπληρώσει και να εκτείνει μυθοπλαστικά ο Τάκης Θεοδωρόπουλος με το καινούργιο του βιβλίο, γράφοντας εκ παραλλήλου ένα μυθιστόρημα όχι μόνο για τον Παρθενώνα αλλά και για την αθηναϊκή δημοκρατία της κλασικής εποχής.
Η λοξή, μεταμοντέρνα σχέση του Θεοδωρόπουλου με την ελληνική αρχαιότητα έρχεται από παλιά. Με το Μυθιστόρημα του Ξενοφώντα (2004), ο συγγραφέας θα πλέξει την αφήγησή του γύρω από τη μορφή του ομώνυμου ιστορικού, ξεκαθαρίζοντας ευθύς εξαρχής πως η επινοημένη του αφήγηση δεν μπορεί επ’ ουδενί να μπει στο πνεύμα και στις αξίες ενός τόσο θαμπού και σβησμένου ιστορικού χρόνου. Στο Ξυπόλητο σύννεφο. Η ιστορία μιας κωμωδίας (2010), ο συγγραφέας αναθέτει τον κεντρικό ρόλο στις Νεφέλες του Αριστοφάνη, με απαρέγκλιτο στόχο (χωρίς να εγκαταλείπονται ο Πλάτων και ο Ξενοφών του προηγούμενου βιβλίου) την ανάδειξη του εμπαικτικού πάθους της κωμωδίας, που εγκαταλείπει τον πατροπαράδοτο συντηρητισμό της για να βάλει φωτιά στο σύμπαν. Τέλος, στη νουβέλα Η επιδημία: οι θεοί ανάμεσά μας (2011), ο Θεοδωρόπουλος θα διαρρήξει το ιστορικό του πλαίσιο, βάζοντας έναν δευτεροκλασάτο θεό των κλασικών χρόνων να σατιρίσει τη ρημαγμένη κοινωνικοπολιτική καθημερινότητα της Αθήνας της κρίσης.
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Έχετε ήδη συνδρομή;Μπορείτε να συνδεθείτε από εδω
Είσοδος
