Προετοιμάζοντας το αφιέρωμα για την ποιητική γενιά του 1970, που δημοσιεύθηκε την περασμένη Κυριακή, μιλήσαμε πολύ με τον Αναστάση Βιστωνίτη για τη γενιά του, όπως την έζησε ως ποιητής. Οι αναμνήσεις του από τις συναντήσεις με ομοτέχνους στο βιβλιοπωλείο «Ηνίοχος» του Γιάννη Κοντού και του Θανάση Νιάρχου με μετέφεραν στην ατμόσφαιρα της εποχής. Ποιητής αλλά και πεζογράφος και δοκιμιογράφος και κριτικός και συνεργάτης του «Βήματος», μας ταξίδεψε πολλές φορές, μέσα από τις αφηγήσεις του, σε φεστιβάλ ποίησης στην Ευρώπη, στην Αμερική, στην Απω Ανατολή όπου συμμετείχε και είδαμε τα ποιήματά του να μεταφράζονται σε πολλές γλώσσες, ακόμη και στα κινεζικά. Η συγκεντρωτική έκδοση των ποιημάτων του, που κυκλοφόρησε πρόσφατα, «Ποιήματα (1971-2008)» (Καστανιώτης, 2018), αποτυπώνει αυτή τη μακρά, επίμονη και αδιάλειπτη πορεία του στην ποίηση. Κι όμως, το όνομα του Αναστάση Βιστωνίτη δεν ήταν ανάμεσα στους εκπροσώπους της γενιάς του 1970 την περασμένη Κυριακή. Σε άλλη περίπτωση θα το λέγαμε «δαίμων του τυπογραφείου». Στη συγκεκριμένη είναι σοβαρότερο, είναι η πικρή διαπίστωση τού πόσο δεδομένους, σε σημείο που να τους ξεχνάμε, θεωρούμε τους δικούς μας ανθρώπους. Mea culpa, Αναστάση.
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Έχετε ήδη συνδρομή;Μπορείτε να συνδεθείτε από εδω
Είσοδος
