Ποιητής, δοκιμιογράφος, μεταφραστής και παιδοψυχίατρος, ο Θανάσης Χατζόπουλος προχωρεί με τα κείμενα του ανά χείρας τόμου στη δεύτερη πεζογραφική του απόπειρα, χωρίς να θέλει να την εγγράψει καθ’ οιονδήποτε τρόπο, όπως άλλωστε συνέβη και με την πρώτη, στο σώμα της τριαντάχρονης ποιητικής του παραγωγής. Στη συλλογή περιλαμβάνονται είκοσι ένα διηγήματα, αλλά παρουσιάζονται με ένα χρυσοφόρο τυπικό ένδυμα, όντας γραμμένα ως μεγαλύτερα ή μικρότερα (κάποτε μονοσέλιδα) βιογραφικά. Curricula vitarum, λοιπόν, όπως και εν τίτλω σημειώνεται, αλλά για ποιον; Οι βιογραφούμενοι είναι γεννημένοι από τις αρχές του 20ού αιώνα μέχρι και τις αρχές της δεκαετίας του 1970, χωρίς να μπορούν να διεκδικήσουν τίποτε λαμπερό ή ένδοξο για τη ζωή τους. Πρόκειται για ανθρώπους μιας αφανούς, χθαμαλής καθημερινότητας, που ακόμα κι αν έχουν διακονήσει ένα κάπως διακεκριμένο ή φιλόδοξο επάγγελμα, το μόνο το οποίο καταφέρνουν στην πορεία τους είναι να έρθουν αντιμέτωποι με έναν πρόωρο και άδικο κατά κανόνα θάνατο, ταιριαστό πάντως με το απροσάρμοστο του τελειωμένου βίου τους (με έναν απροσάρμοστο βίο επιβαρύνονται και οι πρωταγωνιστές των Λησμονημένων, του προηγούμενου πεζογραφικού βιβλίου του Χατζόπουλου εν έτει 2014).
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tovima.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
