Δεν είναι πολλοί οι συγγραφείς που κατάφεραν να μας δώσουν εμβληματικές γυναικείες μορφές. (Σκέφτεται κανείς τη Μαντάμ Μποβαρί του Φλομπέρ, την Αννα Καρένινα του Τολστόι, την Ούρσουλα και την Γκούντρουν του Ντ. Χ. Λόρενς.) Σε αυτούς θα μπορούσαμε να συμπεριλάβουμε και τον Ρομέν Γκαρί, αν και η ηρωίδα του βιβλίου του Η υπόσχεση της αυγής δεν είναι ακριβώς «μυθιστορηματική», αλλά πρόκειται για τη μητέρα του συγγραφέα. Το βιβλίο θεωρείται αυτοβιογραφία, αλλά υπό μορφή μυθιστορήματος. Η ίδια η ζωή του συγγραφέα άλλωστε είχε όλα τα γνωρίσματα της μυθοπλασίας. Ο ίδιος μάλιστα έκανε ό,τι μπορούσε για να δημιουργήσει τον μύθο του. Ακόμη κι όταν αυτοκτονούσε από κατάθλιψη στις 2 Δεκεμβρίου του 1980 κι άφηνε δύο λακωνικά σημειώματα: στο πρώτο έγραφε «Καμιά σχέση με την Τζιν Σίμπεργκ» και στο δεύτερο «Επιτέλους εκφράστηκα ελεύθερα».
Πόσο «ελεύθερα» άραγε; Ο φίλος του, Αλμπέρ Καμί, έγραψε πως η αυτοκτονία είναι η μόνη πράξη που απαντά στο μείζον ερώτημα της φιλοσοφίας: αν αυτή τη ζωή αξίζει ή δεν αξίζει να τη ζει κανείς. Ερμηνείες για την αυτοκτονία του Γκαρί μπορούν να δοθούν πολλές, εν τούτοις, καμιά δεν μοιάζει πειστική. Κι αναρωτιέται κανείς: πώς ένας συγγραφέας, η τελευταία λέξη του οποίου στην Υπόσχεση της αυγής το 1960 είναι «έζησα» να γράφει είκοσι και πλέον χρόνια αργότερα, λίγο πριν αυτοκτονήσει, «επιτέλους εκφράστηκα ελεύθερα»; Επειτα από τέσσερις δεκαετίες αυτά ενδεχομένως να έχουν δευτερεύουσα σημασία, διότι εκείνο που πρωτεύει είναι, κατά την κοινοτοπία, το έργο. Και η Υπόσχεση της αυγής, πέραν της καθαυτό αξίας της, φωτίζει και το έργο και τη ζωή του Γκαρί.
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tovima.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
