Εν τέλει, δεν υπάρχει κάποιος συγκεκριμένος λόγος για να διαβάζει κανείς ξανά και ξανά τον Αντόν Τσέχοφ (1860-1904). Η ίδια η ανάγνωση του απαράμιλλου ρώσου ανατόμου της ανθρώπινης ψυχής, κάθε νέα ανάγνωσή του δηλαδή, συνταράσσει τις πιο μύχιες γωνιές μας, αποκαλύπτοντας παράλληλα το πλήθος των λόγων που τον έχουν καταστήσει ένα διαχρονικό μέγεθος και που δεν σταματούν να εμφανίζονται, πάντοτε υπόγεια, πάντοτε απρόβλεπτα, πάντοτε σαρωτικά. «Μέχρι στιγμής, μονάχα μια αδιαμφισβήτητη αλήθεια έχει ειπωθεί για τον έρωτα: ότι αποτελεί «μυστήριο μέγα». Ολα τα άλλα, όσα έχουν γραφτεί ή σχολιαστεί, δεν δίνουν απαντήσεις – θέτουν απλώς διαφορετικά το ίδιο πρόβλημα, το οποίο παραμένει, βέβαια, άλυτο. Μία ερμηνεία που θ’ αποδειχτεί ορθή σε μια συγκεκριμένη συνθήκη δεν μπορεί να γίνει πανάκεια – το καλύτερο, λοιπόν, κατ’ εμέ, θα ‘ταν να εξετάζει κανείς την κάθε περίπτωση ξεχωριστά, δίχως να γενικεύει. Πρέπει, όπως λένε κι οι γιατροί, να εξατομικεύουμε το κάθε περιστατικό» λέει ο φοβερός Αλιόχιν στο «Περί έρωτος», στο πρώτο διήγημα ετούτης της ωραιότατης συλλογής που χαρίζει και τον τίτλο στην έκδοση. Ακολουθούν άλλα οκτώ, εκτεταμένα και πιο σύντομα: «Βέροτσκα», «Η κυρία με το σκυλάκι», «Με την Αννα στον λαιμό», «Η σύζυγος», «Η αρραβωνιαστικιά», «Η σουσουράδα», «Το σπίτι με το μεσοπάτωμα», «Η γυναίκα μου». Το συνδετικό νήμα αυτών των ιστοριών είναι ο έρωτας σε πολλές πιθανές εκδοχές του, οι οποίες όμως εσωκλείουν την ανύψωση και τη συντριβή συγχρόνως. Οπως λέει και πάλι ο Αλιόχιν, «κατάλαβα πως όταν αγαπάμε» πρέπει να μας οδηγεί «κάτι υψηλότερο», πέραν της ευτυχίας και της δυστυχίας, και ότι «είναι προτιμότερο καθόλου να μη σκεφτόμαστε».
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Έχετε ήδη συνδρομή;Μπορείτε να συνδεθείτε από εδω
Είσοδος
